Dag 7 in Laos. Donderdag 15 november 2018.

…tot vandaag dus, donderdag 15 november 2018, Feest van de dynastie in België, feest voor de reislustige genieters in Laos…

Jawel, hier zijn we weeral nekeer op den blog.

Deze morgen hadden we onze wekker gezet om respectievelijk 7 uur 40 en 7 uur 45, kwestie van moesten we ons eens overslapen…

Hij bleef weer werkloos, we waren “vanzelf” op tijd wakker.

Eerst onze bagage nog wat wegsteken, maar veel werk was daar niet aan, aangezien we gisteren slechts voor één overnachting naar “My dream boutique lodge” waren gekomen.

’t Was een goed bed, de douche deze morgen deed ook deugd, en het ontbijt was weer schitterend : allerhande soorten fruitsap, verschillende soorten fruit, yoghurt(die had ik de vorige dagen gemist, in de ”Hillside” moest je je ontbijt bestellen uit een menu), lekkere koffie, en een rasecht “eggstation”. Da’s iets dat we destijds in Vietnam hebben geleerd, een kok of kokkin die de “eggstation” bemannen of bevrouwen en waar je je eitje kan bestellen op de wijze zoals jij het wenst en met de ingrediënten die je wenst, super leuk, ennnn , lekker…. Ik bestel mij een omelet met “alles-d’er op-en-d’er aan”, of wat dacht je…

Dat Laos een Franse kolonie is geweest heb ik al vermeld, en dat de “baguettes” blijven hangen zijn ook, maar hier waren ook heerlijke croissants, zoals je ze ook in Frankrijk vindt…

We konden er dus tegen, voor onze rit van vandaag.

Het blijft toch altijd wel een beetje spannend als je die rit volledig via “Whatsapp” hebt geboekt, en als je je medereizigers nog maar enkele keren hebt gezien in een vorig hotel. Vooral de vraag : komt hij, op tijd,  opdagen? Anders moet je vrij snel een alternatief verzinnen, de hotels zijn immers geboekt…

We checken uit tegen kwart na negen, afspraak was om half tien, en onze Franse kompanen doen reeds hun “intrede”, dus die zijn tijdig present.

We zetten ons aan de straatkant met onze bagage, rond die tijd gonst het van de minibusjes aan de hotels van vertrekkende toeristen naar hetzij de luchthaven, hetzij een andere bestemming, zoals wij, of op één of andere daguitstap.

Er ligt er eentje half in slaap te wachten achter zijn stuur en ik vraag “Vang Vieng?”, maar hij knikt overtuigend negatief.

Geduld dan maar, en even later komt er een ander minibusje aangereden, dat voorbij rijdt, maar de chauffeur is duidelijk in de richting van “ons” hotel aan ’t kijken, en draait zijn auto ietsje verder.

Hij parkeert zich, stapt uit en komt op ons toe en vraagt : “Vang Vieng, 6 people from Belgium and France?” Yes, we hebben transport, Vang Vieng, here we come!!!

Het busje is normaal gezien voor 12 passagiers, maar de achterbank is opgeklapt, zodat onze bagage gemakkelijk zijn plaats vindt, en wij ook.

Ik neem plaats naast de chauffeur, zijn naam klinkt als “Jens” maar ’t zal wel anders geschreven worden, maar dat kan mij en hem waarschijnlijk ook geen barst schelen.

Ik vraag hem of hij Engels kent, en hij zegt verontschuldigend “very little”. Hij is dan ook chauffeur, geen gids…

Wij op weg, voor een rit die ons naar Vang Vieng moet brengen, 250 kilometer verder, zo blijkt, en ongeveer 5 uur rijden.

De wegen in Laos zijn doenbaar, maar op sommige plaatsen “verdwijnt” het asfalt, om dan even verder weer op te duiken.

Je kan je dus wel voorstellen dat er zeer “bumpy” stukken weg in zitten, en aldus is het ook goed te vatten dat je over 250 kilometer 5 uur rijdt.

Hij is blijkbaar een rustige chauffeur, doet geen gekke dingen, houdt waar hij kan een redelijke snelheid aan en vliegt niet als een gek de hellingen naar beneden.

We moeten ons dus blijkbaar geen zorgen maken.

De rit gaat vlot, we volgen een stuk het tracé van de spoorlijn in aanbouw van China naar Thailand, waarover ik het reeds had tijdens het verslag over onze boottocht op de Mekong. Ik kan je verzekeren dat die Chinezen er geen gras laten over groeien : de middelen en mensen die worden ingezet zijn ronduit indrukwekkend…

We maken een plaspauze, doen wat versnaperingen in voor onder weg en bollen verder over de soms toch wel “bumpy roads of Laos”.

Ik verveel me evenwel geen ogenblik, de chauffeur verstaat wel wat Engels en hij heeft één of andere app, waarmee hij, wanneer ik hem iets vraag, hij zijn vraag stelt in het Laotiaans en ik een antwoord krijg in het Engels…De techniek staat echt voor niets…

We passeren langs leuke dorpjes, waar je toch telkens wordt geconfronteerd met voor ons ondenkbare taferelen, koeien of geiten die de hoofdweg overwandelen, voertuigen waarvan je je afvraagt hoe ze nog rijden, kraampjes met de mooiste kleurschakeringen van vruchten en groenten, mensen die zitten te keuvelen,…,enzovoort.

Op het platteland zie je dan weer prachtige taferelen van rijstvelden, mensen die er op aan het werk zijn, tropische vegetatie, bergen, riviertjes, te veel om op te noemen en ook méér dan genoeg om te bekijken.

We nemen fotootjes, af en toe maakt Jens een stop voor een “kiekje”, en hij vraagt ook geregeld of we willen stoppen om iets te eten of zo.

Voor de Fransen hoeft het niet, voor ons eigenlijk ook niet, we hebben fruit mee voor onder weg en hebben een heel degelijk ontbijt gehad, en Bettina heeft niet aan de verleiding kunnen weerstaan om een “bus” Pringels met zeewier en zout te kopen. Best lekker…

De tijd passeert, de landschappen ook en we naderen Vang Vieng.

Zoals ik het op foto’s had gezien en mij had voorgesteld, nog zoveel mooier is het landschap als je het “in ’t echt” kan aanschouwen.

Rijstvelden, prachtig gebergte, een rivier, tropische bomen en planten en de zon die de wolken heeft verdreven : een mens zou denken dat hij op vakantie is…

Wondermooi, zonder ook maar enigszins te overdrijven.

De laatste kilometers zijn nog zeer “bumpy”, maar we geraken er, inderdaad na vijf uur “bollen”.

We worden afgezet aan het Amari-hotel.

Een splinternieuw hotel dat in maart dit jaar zijn deuren heeft geopend.

We hebben toen, naar aanleiding van die opening, aan een zeer gunstig tarief kunnen boeken, mét een “upgrade” naar een kamer met zicht op de bergen er in begrepen.

Waren we in januari geweest, we hadden hier nog niet kunnen logeren.

Het hotel is zeer mooi afgewerkt, het zwembad is prachtig, de kamers ruim en van alle gemakken voorzien, én, ik kan het je verzekeren, we hebben een “room-with-a -view”.

Waauw, geweldig,…, zou ook Eddy Wally zaliger hebben gezegd…

Als ik het al over vakantiegevoel heb gehad, dan heeft dit vandaag alweer een serieuze “boost” gekregen.

Daarnet even in ’t stadje rondgewandeld, een drankje gaan halen en borrelnootjes, ondertussen komen we een Frans koppeltje uit Lyon, dat ook de “cooking class” volgde, tegen en doen er een babbeltje mee, en tegen een uur of half zes zijn we dan teruggekeerd naar onze vierde verdieping om de zonsondergang mee te maken van op één van de eerste rijen.

Wondermooi…

Het is intussen pikdonker, de lichtjes branden buiten, de vele bootjes op de Nam Song zijn binnengevaren en het “nachtleven” ontwaakt.

Destijds had Vang Vieng een reputatie op het vlak van “sex, drugs and rock-and-roll”, bendes “backpackers” die hier kwamen spuiten, slikken en “boozen”, en overdag lamlendig in autobanden op de Nam Song dobberden. Na enkele dodelijke ongevallen heeft de overheid dit toch blijkbaar kunnen verdrijven. Het “tuben”, in camion-binnenbanden ronddobberen op de rivier, is evenwel blijven bestaan.

In de plaats zijn er nu naar ’t schijnt hordes Zuid-Koreanen die hier komen “party-en”…

Ze zijn alleszins present, daar kunnen we niet naast kijken, of we d’er veel hinder gaan van hebben zullen wij wel merken en zullen jullie wel lezen.

Morgen maken we de brug(allez, ze ligt er al en is niet defect blijkbaar), niets moet, alles mag, en we gaan op wandel in deze prachtige omgeving.

Seffes nog op stap om ergens iets lekkers te gaan eten, maar dat zal niet moeilijk zijn, denk ik, en dan zien we wel, we volgen ons vakantiegevoel…

Tot de volgende episode…