Dag 11 in Laos, dag 9 in Thailand, maandag 19 november 2018.

…Ciao, Laos, glad to be back in Thailand…

Blij te horen dat DRC die uitschuiver van vorige week niet heeft herhaald, onze Rode Duivels hebben dat dan maar gefikst…

Het zal ons, en waarschijnlijk jullie ook, worst wezen…

Deze ochtend geen worst bij ’t ontbijt, trouwens, ik heb het eens op toast met confituur, yoghurt, koffie, vers fruit en watermeloensap gehoiuden, Bettina heeft daarnaast ook nog een noedelsoepje gegeten.

We konden er weer tegen. Onze bagage hadden we gisteren niet meer klaargemaakt, daar hadden we immers vandaag nog genoeg tijd voor.

We hadden afgesproken met een Tuktuk-driver om ons naar het “Central Bus Station” te brengen, van waar onder andere de bussen vertrekken die over de Thaise grens gaan.

Iets voor elven, na de check-out, verlaten we ons hotel, en spreken een Tuktuk-driver aan, of ’t dezelfde is van gisteren, weten we niet, maar we geraken het eens over de prijs. Zijn driewielerken is goed geladen met onze bagage en wij d’erbij, maar ’t spel heeft ne straffe motor blijkbaar.

Ons hotel ligt een goeie drie kilometer van dat Central Bus Station, vandaar dat we in deze temperaturen opteren voor een Tuktuk, op die 3 Euro zal ’t ook niet aankomen, we drinken dan wel nekeer minder…

Een goeie 20 minuten later zijn we al ter plaatse, en we kopen onze tickets, wat geen probleem oplevert. 15 000 Kip per ticket, anderhalve Euro ongeveer, tot Nong Khai, en de bus gaat mee de grens over, mét onze bagage.

Plaatsen “A3” en “B3”, nogal vooraan dus, maar de bus vertrekt maar om 12 uur 40.

Ik ga op pad om onze laatste Kippen op te doen voor een hapje en een drankje onderweg.

Na een beetje zoeken vind ik een minimarket, en koop er wat drinkyoghurt, een frisdrankje, water en Pringles met zout en zeewier, da’s iets nieuws dat we hier hebben geleerd…

Aan het busstation heb je altijd wel van alles te bezien, en omstreeks 12 uur 25 komt de bus er aan. Bagage in de koffer, we krijgen zelfs een “ontvangstbewijsje”, en we stappen in, en om 12 uur 40 zet de bus zich in beweging.

De grens ligt zowat 20 kilometer verder, dus een lange rit is ’t niet, maar met de grensformaliteiten erbij hadden ze ons gezegd dat we op anderhalf uur moesten rekenen tot Nong Khai.

We komen aan de Laotiaanse grens, er zitten een 25-tal mensen in onze bus, en we moeten de bus uit, voor ons “vertrekstempeltje”. We zijn braaf geweest en we mogen Laos buiten.

Terug de bus in voor een rit door niemandsland tot de Thaise grens.

Weer de bus af, papiertje dat we hebben ingevuld met al onze persoonsgegevens afgegeven, een fotootje trekken van ons, de stempel voor ons visum voor Thailand in ons paspoort “kloppen”, en we mogen Thailand weer binnen.

Dat gaat allemaal vlot en snel.

We komen aan de bus en merken dat de bagageruimte openstaat, én, dat onze bagage er niet meer in ligt.

De chauffeur staat rustig een sigaretje te roken, en ik vraag hem waar onze bagage gebleven is…Zijn kennis van het Engels is quasi nihil, maar ik wijs naar de bagageruimte en toon hem hoe er mijns insziens een rugzak uitziet.

Nu snapt hij het, en hij wijst richting “voor de grensovergang”…

Niemand die ons had duidelijk gemaakt dat ze de bagage voor controle uit de bus zouden halen en dat wij ze zelf Thailand moesten “binnenbrengen”.

Allez, dieje kerel was de slechtste niet, gaat met ons mee terug, en daar lag onze bagage inderdaad eenzaam en verlaten aan de kant.

De Thaise douaniers zijn de moeilijkste niet, eerlijk als we er uit zien, en laten ons gewoon door, zonder enige controle.

Da’s snel opgelost, maar ’t deed toch efkes raar…

Dus, weer de bus op en tot Nong Khai bus station. Er waren aan de grens reeds vele “locals” uitgestapt, zodat we maar met een 10-tal toeristen daar toekwamen, en zodat we onze bagage onmiddellijk hadden, na een uur en twintig minuten.

De lokale Tuktuk-drivers stonden reeds te popelen…

Een kranige dame-Tuktuk-drivester was bij de hand, en voor 100 Baht wou ze ons naar het Park and Pool-resort brengen, al heeft het wel wat geduurd voor ze die naam verstonden.

Enfin, ze wist haar weg, ’t was toch een drietal kilometer vanaf het busstation, maar we waren er snel.

Ik heb voor dit hotel gekozen aangezien het vlak bij het treinstation zou liggen. Morgen vertrekt onze trein richting Ayutthaya immers reeds om 7 uur ’s morgens, en dan is het handig om je niet te ver te moeten verplaatsen, zo vroeg op de dag.

De check-in verloopt heel vlot.

Het is weer een leuk hotel, propere kamer, idem dito badkamer, airco, én een prachtige tuin met een groot zwembad. Dat is mooi meegenomen.

We gaan nog efkes op stap, om te zien hoe ver het is tot het station, en ’t is inderdaad het straatje uit, dan naar rechts en we zijn er al…

Da’s een makkie. We vragen wat info aan de loketbediende die vrij goed Engels kent, en we worden morgen omstreeks 6 uur 30 verwacht.

We hebben gereserveerde plaatsen in 2de klasse(er is ook een 3de klasse, 1ste klasse bestaat op die trein niet), en dat zijn zetels twee aan twee in wagons met airconditioning. In Vietnam destijds was dat in orde, en de trein staat er al en ziet er ook vrij modern uit. We zien wel, morgen…

Daarna keren we terug richting hotel, verkennen nog even de omgeving, maar gaan dan het zwembad uittesten, en ne “Large Leo”, Beerlao is “passez-composé”, samen met ne soda, of course…

Het zwembad is vrij groot, de watertemperatuur zalig en de tuin is mooi aangelegd.

Hier zitten tamelijk veel toeristen, ’t is een aangename “stek” om even “niks” te doen, en de prijs is laag te noemen, 22 Euro in kamer met ontbijt als ik mij niet vergis dat wij hebben betaald.

Seffes gaan we hier nog iets eten en dan gaan we op tijd slapen, zodat we ons morgen niet overslapen, maar daar ben ik gerust in.

Groeten, terug van uit Thailand, van net over de grens in Nong Khai, morgen wacht ons een treinreis van ruim acht uur, maar die treinreizen hier zijn meestal zeer prachtig en afwisselend, vandaar dat we voor een dagtrein hebben gekozen….       

     .