Van Salina naar Stromboli, via...

En we verkassen nog maar eens...
Na 2 prachtige dagen op Salina, in een schitterend hotel, eentje om zeker te onthouden, reizen we vandaag verder op onze omzwerving langs een aantal Eolische eilanden.
Vandaag varen we naar de vulkaan die reeds 2 dagen aan het lonken is naar ons, de Stromboli....
Hopelijk lapt hij ons niet hetzelfde als de Etna, die zo ontzet was over ons vertrek dat hij nog maar eens uitgebarsten is.
We krijgen hem nog wel, die Etna, daar mag'em zeker van zijn...
De Stromboli steekt ruim 900 meter boven de Middellandse Zee uit maar zit naar 't schijnt ook nog 2.000 meter onder water.
Hij is de meest actieve vulkaan van Europa, en spuwt constant rook en as.
Om hier te geraken maken we een overstap met de Liberty ferries.
Deze maatschappij voert overtochten uit tussen de verschillende Eolische eilanden onderling en tussen de Eolische eilanden en het "vasteland" van Sicilië.
Tijdens het hoogseizoen zijn er ook ferries van uit Zuid-Italië naar deze eilanden.
Van uit Salina zijn er vandaag maar 2 overtochten naar Stromboli, er was er eentje om 9 uur 30 in Santa Marina, en dan zouden we vroeg moeten opstaan hebben om daar tijdig te geraken, met bus of taxi, én een zalig ontbijt in hotel Ravesi missen...
Dat doen we ons zelf niet aan en we opteerden gisteren voor de langere versie, met een overstap in Lipari.
De eerste vertrok pas om 13 uur 45 in Santa Marina.
Aldus konden we, na een alweer goeie nachtrust, ons vakantiegevoel ten volle laten spelen...
Eerst alweer een prachtontbijt in 't duidelijk presente zonnetje, met zicht op de Stromboli op "ons" terras, daarna bagage pakken, een douchke pakken want 'k zweette al van die bagage...
Het is hier niet zó warm, vooraan in de 20°, maar in 't zonneke is 't zaaaalig.
's Avonds heb je wel een fleece nodig als de zon is ondergegaan.
Nadien ben ik onze aperitieven nog gaan afrekenen, de kamer was vooraf betaald.
Efkes zweten weer, want kaart 1 werd geweigerd, en 't zelfde met kaart 2.
Kaart 3 deed het wel...
Wa's da nu weer?
Enfin, wijlen weg tot aan het marktpleintje van Malfa, waar om 12 uur de bus naar Santa Marina vertrekt.
Er moet nog een koppel toeristen mee met allebei een Samsonite-kleerkast-op- wielenvalies.
Het is een klein busken, de straten van Malfa zijn te smal om een grote bus door te laten, en dus is er geen bagageruimte.
Dat soort mensen wil altijd, maar dan ook altijd, als eerste aan boord van een bus, mét hun bagage.
Deze 2 waren zeer clever : ze stouwden eerst hun bagage op de bus om dan tot de constatatie te komen dat ze zichzelf hadden geblokkeerd.
De chauffeur had hen geadviseerd eerst de anderen te laten opstappen, maar dat waren woorden in de wind, en dus keek de man, lustig fluitend, geamuseerd toe bij al dit geklungel, net als wij trouwens...
We zijn weggeraakt, voor ons was er geen probleem, wij hadden tijd.
Voor de laatste keer de mooie rit naar Santa Marina gemaakt en omstreeks 20 na 12 zijn we er al.

De chauffeur was waarschijnlijk dubbel betaald vandaag. Heel de weg was hij aan 't fluiten, zingen, een plezier om mee mee te rijden.
We gaan terug naar datzelfde winkeltje van de eerste dag, om er ons lunchpakket voor op de boot te laten preparen.
De winkelier lacht als hij ons terugziet.
Een tevreden klant keert dikwijls weer, newaar...
Hij zegt ons direct dat zijn broodjes op zijn, maar dat ze er gaan brengen.
We zijn in Italië, dus dat kan zijn tijd duren.
Ik vermoed evenwel dat hij ondernemer van het jaar is of is geweest, want, zo zegt hij, als we zelf naar de bakker gaan, dan zal hij ze beleggen.
De bakker is slechts 100 meter verder, alles in Santa Marina is maar 100 meter verder, en de naar 10.000 stappen snakkende Bettina trekt zich in gang op weg naar de bakker.
Binnen de kortste keren is ze terug.
Het beleg, idem als de eerste dag, wordt er tussen gelegd, en wij met ons lunchpakket naar de aanlegsteiger.
We zijn er de eersten, maar krijgen al snel gezelschap.
Om 13 uur is er al een eerdere boot naar Lipari, en deze zien we in de verte opdagen.
Liberty ferries verzorgt deze verbindingen met draagvleugelboten.
Bij dit soort schip zit iedereen binnen, verdeeld over 2 dekken, in zetels.
Die schepen gaan vrij snel.
Eens ze buiten de haven zijn trekken ze zich op uit het water en ze waterskiën als het ware...
Mooi om te zien.
Eens deze boot is vertrokken komt ook de onze aangeskied.
Er staan vrij veel mensen te wachten, maar als hij is aangemeerd verlaat ook een pak volk deze boot.
Ontschepen en inschepen gaan zeer vlot, we wuiven Salina uit en denken  "tot weerziens", want dit was supervakantieonderdeel...
We varen naar Lipari, met een korte tussenstop in Rinella, dat andere haventje op Salina.
We zijn al snel op onze tussenstop.
Die "spullen" gaan wel heel snel.
In Lipari moeten we van boord en overstappen op een andere boot naar Stromboli.
We moeten niet lang wachten voor er 2 ferries ongeveer gelijk aan komen stormen.
Het personeel weet niet goed dewelke waar heengaat, maar de kapitein van "ons' schip roept dat hij naar Stromboli vaart.
Iedereen aan boord, stormloop van jewelste, maar iedereen vindt een plaatsje,  zo ook wij, op het benedendek deze keer.
Eens vertrokken, het is 3 uur gepasseerd, laten we ons lunchpakket tot ons komen.
De tocht tot Stromboli zou 1 uur 10 in beslag nemen, maar daar zit nog een stop in Panarea, één van die 6 andere eilanden in, en eentje in Ginostra, een ander haventje op het eiland Stromboli.
Op Panarea gaat er heel veel volk van boord en we verhuizen naar boven.
Alles verloopt overal vlot en omstreeks kwart na vier leggen we aan in Stromboli, zo heet ook het "dorp".
De ontscheping gaat vlot, en ons hotel, "Ossidiana" genoemd, ligt inderdaad, zoals beschreven, vlak aan de haven.
Veel keuze inzake hotels is er trouwens niet, velen komen hier op daguitstap.
Het is een proper hotel met vaneigens zicht op zee en op het zwarte vulkanische strand.
Aangezien we bij de eerste van boord waren, waren we ook snel ingecheckt, én zaten we snel met nen Aperol Spritz voor onze neus.
Die hadden we wel verdiend na al dat reizen.
Het was ne goeien, mét een pak aperitivi er bij...
Ze weten op Stromboli hoe ze't moeten aanpakken.
Als logés krijgen we ook nog eens 20% korting op spijs en drank, dus, hoe meer we verteren, hoe meer korting...
Nadien gaan we eens op wandel doorheen het dorpje, en het klimt stevig.
Mijn knie bevestigt dat, maar ik ga door tot aan het kerkje, vanwaar we een mooi uitzicht hebben.
Op Stromboli rijden géén auto's, enkel piaggio's-driewielers en golfkarretjes.
Zelfs de Carabinieri rijden rond met zo een golfkarretje.
Grappig om zien...
Flitsen zullen ze hier niet doen.
We gaan seffes eten in restaurant Osservatorio, op 400 meter hoogte, op de flank van de Stromboli, waar geregeld vuurwerk te zien zou moeten zijn.
Ze hebben een shuttleservice,  vandaar...

Nu, we zijn net terug, ik had al een deel in de vooravond getikt.
Als je ooit deze kanten uitkomt, dan moet je dit gewoon doen, compleet te gek.
Zoals ik al geschreven had heeft dat restaurant een gratis shuttleservice, die begint aan de voet van de Stromboli, waar de verharde weg overgaat in wandelpad.
We hebben deze avond ontdekt dat het dorp Stromboli groter is dan gedacht, en het is een wirwar van straatjes, alle ongeveer anderhalve meter breed, dus, zo breed een Piaggio of een golfkarretje...
Hoe je dat moet vinden is mij een raadsel...In het hotel zegden ze dat het zeker 20 minuten stappen was tot het beginpunt van de shuttle.
Ik geloof nooit dat je deze afstand in een half uur kan afleggen, en dan moet je nog zoeken ook...
Nu, het feit dat die knie mij niet toelaat om een heel eind te stappen had ons snel doen beslissen een "taxi" te nemen.
10 euro, daarvoor laten we deze kans niet liggen.
Den Alex brengt ons met zijn golfkarreken tot aan het vertrekpunt, geeft ons een kaartje om hem te bellen voor de terugrit, en verdwijnt...
De "shutlle" staat te wachten : het smalst mogelijke Suzukiminibusje...
Hilarisch om zien, en nog meer hilarisch was dat er 7 schepsels, chauffeur inbegrepen, en dit exemplaar, ik dus,  op de achterbank met drieën,  niet te vergeten, in moesten.
Volgende doelstelling was dit alles tot op 400 meter hoogte te krijgen.
De "wegen" zijn deels verhard met een soort kasseistenen, voor de rest is het vulkaanzand...
Je beseft dan, als je naar boven rijdt waarom ze dit soort auto hebben gekozen.
Het zijn namelijk de enige wagens die door dergelijke smalle steegjes en daarna veldwegjes kunnen.
De paadjes zijn afgewerkt met stenen en dan zijn er ook nog haarspeldbochten.
Gewoon te gek voor woorden, je gelooft dit niet als je 't niet hebt meegemaakt.
Ik ga ook niet overdrijven, de rit duurt zowat een kwartier, en we hebben ze naar boven toe nog gedaan toen het nog niet donker was.
We kwamen aan bij restaurant Osservatorio iets voor negenen en onze reservatie was perfect in orde gebracht door ons hotel.
Tafel 13 werd ons toegewezen.
Het begon stilaan goed donker te worden, het werd een romantisch candlelight dinner...
De menu's werden ons aangereikt.
Veel keuze precies, en dan, applaus....
Daar gaan we, mr. Stromboli heeft ons gezien en hij begint te kesteren...
Een mooie rode vuurgloed, enkele honderden meters boven onze hoofden.
Prachtig...gezellig...
We bestellen ons een soort "bierplank" met allerhande Italiaanse hapjes als entrata, en daarna nemen we nog eens een pizza, ikke een Caprisciosa, Bettina durft een Diavola aan.
Een karafje witte wijn en spuitwater moet alles helpen doorspoelen.
De drank komt vlot op tafel, en intussen steekt de Stromboli elke 10 à 15 minuten wat vuurwerk af.
Een prachtig schouwspel en toch wel een vrij uniek kader om te eten.
Ook onze antipasti en pizze worden vlot geleverd.
Bij Bettina is het de eerste beet ook al vuurwerk.
Eén of andere straf peperken, de tranen sprongen in haar ogen, en ze kon bijna nemeer klappen. Nie normaal...
Gelukkig voor haar was 't den enigen.
En de Stromboli?
Wel, die heeft ons toch wel een paar keer mooi vuurwerk laten zien. Tussendoor zie je op zijn flanken vele lichtjes. Deze komen van de zaklampen van de mensen die te voet naar boven zijn gegaan om dit schouwspel van nog korter bij te bekijken en die dan in het donker afdalen.
Een bende met rode zaklampen is zich bij de afdaling aan het amuseren met het nabootsen van erupties.
De Zwitsers, waarmee ik gisteren een gezellige babbel had in hotel Ravesi, en die er nog een stuk meer afgetraind uitzagen dan ik, hadden de dag tevoren de beklimming gedaan.
Drie uur naar boven, twee uur naar beneden, en niet teveel verpozen, behoorlijk pittig dus...
Vriend Stromboli ging met een zekere regelmaat door.
De Limoncello en doppio espresso mochten niet ontbreken, en toen gingen we afrekenen bij de caissière.
De Visakaart doet het hier weer, oef...
Het zal deze morgen aan 't "machientje" van hotel Ravesi hebben gelegen...
We krijgen een volgnummer voor de shutlle terug.
Als we buitenkomen geeft de Stromboli nog een schitterende "boucqée" weg...
Het was leuk, het was gezellig, het was lekker, het was mooi, en het was geheel iets anders dan anders...
Vakantie misschien? 
De shuttle daagt op en we kunnen direct mee naar beneden.
In het donker is de rit nog specialer, als alles belicht wordt door de koplampen.
We geraken veilig beneden.
Boven had ik geen netwerk, beneden lukt het wel, en een 5-tal minuten na mijn belletje komt onze vriend Alex al aangebold met zijn caddytaxi.
Ik zou die wandeling, zelfs met 2 goeie benen, niet meer willen doen hebben nu.
Bij terugkeer nog efkes moeten zoeken om langs achter het hotel binnen te geraken, en ook dat is gelukt.
Onze reisdag vandaag was leuk, en dit was toch wel een heel speciale maar schitterende afsluiter van alweer een mooie vakantiedag.
Den Etna zal uit zijn pijp mogen komen...
Morgen reizen we weer, deze keer naar Lipari.
Da's het laatste Eolische eiland dat we tijdens deze reis aandoen.
2 nachten verblijven we daar.
Buona notte...