Wandelen op Salina

Dat heet dan gelukkig zijn, een deur die plots open gaat. 

Ja, de deur naar de Eolische Eilanden is opengegaan. Whaauw, het is hier prachtig... Gisteren al veel moois kunnen aanschouwen vanop de ferry, vandaag al wandelend doorheen de mooie natuur van Salina... 

De dag begon al goed... Heerlijk geslapen in een goed bed.. Ons rustig aan klaarmaken voor het ontbijt want er was geen haast bij... Volgens de voorspellingen zou het vandaag regenen... Ah, we zien wel. Op weg naar het ontbijt zagen we een mooie blauwe hemel en de ochtendzon scheen al volop in de ogen zodat we besloten op het overdekte terras te gaan zitten. Het ontbijtbuffet stond al te wachten op ons. Heerlijk uitziende broodjes kwamen op mijn bord terecht samen met een croissant. Ook aan de salami, prosciutto en kaas kon ik niet weerstaan. Gerd zijn cappuccino smaakte zo heerlijk dat hij nog een tweede bestelde. Ik dronk twee glazen vers aardbeiensap... 

Toen we terugkwamen van het ontbijt waren ze al bezig met de kamer te kuisen dus tijd voor een eerste wandelingetje... doorheen de tuin van het hotel Ravesi. Deze is zeer verzorgd en gezellig ingericht. Op het wandelpad waren vele hagedissen al op zoek naar eten... Er zaten er een paar prachtexemplaren bij... Ondertussen zat Gerd te praten met een Zwitserse. Zij, haar partner en hun hond zijn met de ferry van Genua naar Palermo gevaren in 23 uur... moet ook leuk zijn! 

Terug op de kamer werd beslist waarheen ik zou gaan wandelen. Ik had eerst het dorpje Pollara aan de westkust in gedachte. Gerd zou met de bus naar daar komen tegen de geschatte tijd dat ik zou aankomen. Terugkeren zouden we dan samen doen, maar dan moesten we twee uur op de bus wachten. Dus keek ik uit naar een alternatief en werd het Santa Marina Salina waar we gisteren met de boot aangekomen zijn. Het zou iets meer dan 7 km zijn, dus zeer realistisch.

Ik vertrok aan het hotel en sloeg het eerste baantje links in, een baantje met verschillende restaurantjes.. Mmm goed voor straks, dacht ik. Het straatje uit sloeg ik af, wat verder de hoofdbaan op en vanaf dan ging het eigenlijk altijd rechtdoor, weliswaar met kronkels en op en neer. De ups waren niet zo lastig en de downs ook niet. Dus kon ik me volop concentreren op al het moois rondom mij. 

Ik liep links van de baan, ten eerste voor de veiligheid, dan zag ik de auto's afkomen maar het was mooi meegenomen dat het de kant van de zee was. De zee... zo mooi met zijn 50 tinten blauw... lag iets dieper dan waar ik liep. In de zee zag ik drie eilanden liggen, Stromboli, Panarea en Lipari. Op de eerste en de laatste komen we de volgende dagen. Af en toe zag ik een bootje varen of enkele meeuwen over de zee zweven... 

Rechts van mij zag ik de flanken van de berg waar ik op liep... met zijn 50 tinten groen die nog eens kleurrijk werd opgefleurd met witte, gele, roze, rode, blauwe en paarse bloemen, al dan niet aangeplant. Spijtig dat een mens maar twee ogen heeft. Gelukkig kan ik onbeperkt fotograferen, voordeel van het digitaal tijdperk...

Iets voorbij een kerkje hoorde ik het busje afkomen. Ik keek of ik Gerd zag zitten. In eerste instantie niet totdat het busje voorbij was en ik onze lieve beer door de achterruit aan het zwaaien zag. Hilarisch... Ik lachte hevig en zwaaide terug en de buschauffeur stopte omdat hij dacht dat ik wou meerijden. Neen hoor, ik deed teken dat hij mocht doorrijden...

Mijn weg werd vervolgd langs de hoofdbaan tot ik aan een splitsing kwam. Santa Marina Salina nog 1 km. Het einde nadert... In de diepte zag ik een kerkhof liggen...

Na een bezoekje aan dat kerkhof stapte ik door tot in het centrum van Santa Marina Salina, liep een kerk binnen, wandelde door enkele straatjes en na een goeie twee uur wandelen, kwam ik aan het haventje waar Gerd op mij zat te wachten.

Ondertussen heeft hij een beetje rondgepikkeld aan de haven en was hij al eens gaan polsen voor de boot die ons morgen naar Stromboli zal varen... Samen zijn we de tickets gaan kopen en hebben dan het busje terug genomen naar Malfa.

We liepen samen door het straatje met de restaurantjes en stopten bij "A' Lumeredda". We begonnen met, ja natuurlijk, een Aperol Spritz en kregen een lekker hapje van het huis... We bestelden beiden pasta met allerhande zeevruchten... De vingers werden afgelikt...

Gerd ging naar het hotel... Het ritme zat me nog in de benen en ik stapte verder doorheen Malfa. Ik liep door smalle straatjes, al dan niet met trappen, naar het ouderwetse haventje en het kleine zwarte vulkanische strand "Spiaggia dello Scario". Op de terugweg naar ons hotel was het nog even klimmen onder de mooie blauwe hemel. Van regen was er in de verste verte nog geen sprake... en de temperatuur, tja dat zal vooraan in de twintig graden geweest zijn... Ideaal om te wandelen... 

Terwijl Gerd in het zwembad ging relaxen, bleef ik op de kamer en begon aan het verslag... De tijd ging voorbij en plots was het tijd voor de aperitief van het hotel.

De ober kwam met de cocktail kaart en ik bestelde me prompt een "Piña Colada". Die was gisteren zo lekker dat het voor herhaling vatbaar was... En of het gesmaakt heeft... samen met de lekkere huisbereide aperitiefhapjes. Gerd maakte ook zijn keuze en koos iets vernieuwend... Baseliquiño, een cocktail met gin, basilicum, gembersiroop, limoensap, elderflowerlikeur en tonic. Er kwam een tweede rondje met een mojito voor mij en een Hendrick's tonic voor Gerd.

En ondertussen was de avond aan het vallen. De blauwe hemel begon dicht te slibben met grijze wolken en de zee kreeg 50 tinten grijs. De actieve Strombolivulkaan was beter zichtbaar dan gisteren... Misschien dat we deze avond zijn vuurspuwen beter kunnen waarnemen met 50 tinten rood? Maar daarvoor moeten we waarschijnlijk tot een uur of elf vanavond wachten... En anders zal het voor morgen zijn, als we op Stromboli zijn...