Imbros en de zuidkust van Kreta

Op de vooravond van mijn 54ste verjaardag zaten we op het terras van "Balloon" in Agia Galini. De ober komt met een fles water en twee glazen en vraagt: "Do you wanna see the list of the cocktails?" waarop we antwoordden: "No, thank you, one daiquire lime please and one mojito" . Deze was welverdiend na deze "bewogen" dag.

Nog voor het ontbijt had ik, Bettina, al een klein wasje gedaan zodat deze nog konden drogen tegen morgenvroeg. Dan kan ik hier weer vertrekken met een kabas propere kleren. Maar ik vertrek niet voordat ik een of andere kloof op Kreta bewandeld heb.

Gisteren bekeken we samen wat de mogelijkheden waren vanuit Agia Galini en ik twijfelde tussen de Rouvaskloof of de Imbroskloof. Na wikken en lezen werd besloten dat we naar Imbros reden. Allez, "we" werd Gerd want hij was mijn chauffeur voor vandaag en ik mocht de GPS instellen.

De rit van Agia Galini naar Imbros duurde ongeveer twee uur en gedurende die tijd kon ik op mijn gemak rondkijken en genieten van al het moois dat Kreta te bieden heeft. Rond twaalf uur kwamen we aan bij het hoogste punt van de Imbroskloof want ik zou de wandeling van boven naar beneden lopen. Iets makkelijker voor mijnen tikker, misschien iets moeilijker voor de knietjes en enkels... Maar... niet verder vertellen hé... Ik heb doping genomen om de knietjes minder te voelen... Een dafalgan en ne diclofenac... en het heeft gewerkt. 

Terwijl ik de wandeling zou lopen ging Gerd eerst wat op het terras bovenaan de kloof zitten met een leesboek. Na verloop van tijd zou hij dan met de auto afzakken naar het laagste punt van de kloof. Zo gezegd zo gedaan...

Nadat we afscheid namen van elkaar ging ik nog efkes naar het toilet en dan begon ik eraan. Het was eerst nog een kilometerke stappen naar de ingang van de kloof, betaalde daar mijn 2,5 euro entree en ik was vertrokken. Voorzien van water, koekjes en druivensuiker trok ik de kloof in over stenen, al dan niet losliggend. Al snel was ik blij dat ik mijn stevige wandelschoenen aangetrokken had. Ik zag sommigen erdoor komen op sandalen, neen hoor, niet voor mij . Constant die steentjes uit die sandalen moeten schoppen zeker.

Soms kon je kiezen welk pad je nam maar wat je ook beslist, je komt altijd terecht. Mooie begroeiing, schoon bloemekes, lage en hoge rotswanden kon ik aanschouwen. Op een gegeven moment dacht ik dat er mij iemand aan het uitlachen was omdat ik deze wandeling maakte, maar het was het gemekker van schapen en geiten dat ik hoorde. Efkes filmen, fotookes trekken en weer verder. De kloof op zich is niet bewegwijzerd maar eigenlijk wijst het zijn eigen uit. Soms had ik het gevoel van "ben ik wel juist?" maar dan zie je vuilbakjes hangen of zie je andere wandelaars en dan denk je "ok, ik zit nog altijd goed".

Op een gegeven moment wordt de kloof nauwer en heb je een doorgang van 1,60 meter waar het op sommige plaatsen op een glijbaan lijkt. Een geluk dat het niet regende, anders zou het er wel één zijn. Neen, geen regen, wel zonneschijn maar grotendeels van de kloof loop je in de schaduw en af en toe voel je ook de wind tussen de rotsen wat zeer welkom was.

Het was een tocht om van te genieten en dat heb ik ook gedaan. En plots zie je de zee voor je liggen en dan denk je, "Hey, is die 8 km al achter de rug? " want zolang is deze kloof. Ik heb er ongeveer twee uur en drie kwart over gedaan op mijn eentje, en als je het mij vraagt, ik zou het zo opnieuw doen maar niet vandaag, want de laatste kilometer begonnen de voetjes en de knietjes het toch te voelen.

Aan de uitgang van de kloof vragen ze je ticket en krijg je een stempel...

Ondertussen had Gerd al laten weten dat hij beneden de kloof was in het dorpje Komitades. Hij had hem gesetteld in taverne Giorgos Anette, 50 m van de kerk. Maar ik zag het kerkje niet dus is hij me komen oppikken met de auto. We zijn samen teruggereden naar die taverne en hebben daar een "pastichio" gegeten. Fijn om te horen dat hij zeker niet slecht was maar dat de mijne beter is... Ik had dit eerder al eens thuis klaargemaakt naar een recept van Rick Stein...

We besloten dat Gerd, die vandaag Bob was, verder zou rijden naar Agia Galini langs de zuidkust en stopten af en toe om een fotooke of meerdere te nemen van het mooie landschap met zijn geitjes en schapen, van de kustlijn en hier en daar voor een kerkje en reden door de Kotsifoukloof.

Tegen zes uur kwamen we aan in Agia Galini en reden direct door tot aan de cocktailbar "Balloon" waar we dus genoten van onze daiquiri of mojito.

Nadat we onze spullen naar het hotel hadden gebracht en onze Fiat Panda ingeleverd hadden zijn we nog een kleinigheid gaan eten in restaurant Megalonissos.

Nu zitten we op ons ruim terras bij 22° het verslag af te werken en ondertussen nog foto's selecteren weliswaar zonder brandy want daarvan hadden we gisteren de laatste druppel in ons glas gegoten. Maar geen nood, het colake smaakt ook..

En morgen reizen we verder naar Rethymnon waar we aan het haventje zullen klinken op mijn verjaardag!