De grootste Zuid-Europese eilanden in de Middellandse Zee : aflevering 1: Cyprus

Na onze omzwervingen doorheen Thailand-Laos-Thailand opteerden we ervoor dit jaar korter bij huis te blijven. Cyprus, Kreta en Sicilië, met daarbij de Eolische eilanden, die net boven Sicilië zijn gelegen, zijn onze uitverkorenen dit jaar.

Waarom? Omdat we ons zelf er reeds meermaals op betrapt hebben dat de Zuid-Europese cultuur en mentaliteit ons ligt.

Deze morgen  om 7 uur stegen we in Zaventem  op met Ryanair voor een rechtstreekse vlucht naar Larnaca, gelegen in het oostelijk gedeelte van Grieks Cyprus.

Daarvoor waren we reeds om 3 uur 30 opgestaan, want om 4 uur 15 kwam de chauffeur van lowcost@luchthavenvervoer ons oppikken, ten einde tijdig in Zaventem te raken.

Wij waren op tijd op, die brave man was ook op tijd en bracht ons veilig naar onze nationale luchthaven.

De drop-off van onze bagage ging pijlsnel, en dan was 't rootje schuiven aan de grenscontrole.

2 flikken controleren eenieders identiteitskaart/paspoort, terwijl de ongetwijfeld peperdure automatische poortjes ernaast staan te blinken.

2 werknemers zijn ijverig paaltjes aan 't verzetten, je kan dat immers rustig volgen tijdens je aanschuifprocessie.

Dan komt er een verlossend bericht : de poortjes mogen ook worden gebruikt en op 't zelfde ogenblik gaat het aantal flikken van 2 naar 6, dus, het ging plots verbazend goed vooruit.

De mensen van Skeyes zijn maar ziek tot 6 uur, dus ook geen probleem op dat vlak en dus stijgen we omstreeks kwart na zeven op met een 15-tal minuten vertraging.

De beenruimte is voor mij vrij beperkt, maar ik leef nog. Na iets minder dan 4 uur vliegen landen we om 12 uur 10 in Larnaca. Cyprus is immers onze tijd + 1 uur.

De bagage komt, na de beter georganiseerde grenscontrole, vrij snel tevoorschijn, en na wat zoekwerk en assistentie vinden we de halte voor de citybus naar Larnaca.

Na enkele minuten daagt er al eentje op en voor anderhalve euro persoon ben je niet echt bestolen.

De rit duurt een klein half uurtje en we worden gedropt aan Finikoudes, zeg maar de zeedijk.

We waren hier 2 jaar terug al en vinden met gebruik van hedendaagse hulpmiddelen de weg naar het Rise hotel zeer vlot.

Proper hotelletje op 200 meter van de zeedijk.

De kamer is nog niet klaar, maar een Ouzo helpt ons door deze moeilijke periode in ons toeristenbestaan.

Iets later brengt de aardige receptionist ons onze toegangskaarten, en we droppen onze bagage op kamer 210.

Propere kamer, van alle gemakken én van een gemak voorzien.

Vervolgens gaan we op stap om te acclimatiseren. 24 graden, dat moet je immers gewoon worden als je 's morgens met 4 graden vertrokken bent.

Er is wel veel bewolking, regen dreigt, maar valt er ten slotte niet uit, en na anderhalf uur breekt de zon door en wordt het T-shirtweer.

We gaan iets eten in een aan te bevelen restaurant,  To Arxontikon, waar we Papoutsakia, een gerecht met aubergines, vlees en bechamel, en, nee, het was geen moussaka, hebben gegeten, en dat het ons gesmaakt heeft weet ik zeer zeker wel nog.

Er zijn hier trouwens restaurantjes/eetgelegenheden in overvloed.

Daarna verder gekuierd, een halve liter Keo, da's de lekkere lokale pils, gaan drinken in The Fort Bar/Pub, waar een mix van locals en toeristen gezellig zitten te keuvelen/roepen op het oergezellige terras van Kostas. Net als 2 jaar geleden, en de Keo was nog even lekker.

Daarna even naar de kamer om te verfrissen, en daarna nog een avondwandeling tot aan zee voor wat kiekjes aan de haven, kennismaking met een  lokale poes, en daarna in hetzelfde restaurantje een Stifado gaan eten, want die hadden ze deze middag niet meer.

En of hij gesmaakt heeft, Bettina hield het bij een Cypriotische salade, de lokale variante van Greek Salad.

Nog een wandelingetje hotelwaarts, wat tokkelen, en seffes ons heerlijke bedje in.

Morgen nemen we, ergens na het ontbijt, de intercitybus naar Limassol.

Kalinichta, en slaapwel..