Dag 18 : Onze eerste volle dag in en om Agios Nikolaos

We hebben d'er onze eerste nacht opzitten in Agios Nikolaos, en w'hemmen d'er van genoten...

Heel goed bed, wel wat laag om er uit te klauteren, maar 't lukt wel.

Alles is hier picco bello in orde, maar ontbijt wordt niet voorzien, maar dat wisten we vooraf...

Deze morgen dus op stap op zoek naar een bakker, en na een mooie wandeling langs zee vonden we d'er eentje in het centrum, een kleine kilometer verder op...

Bij het terugkeren nog wat gerief voor bij het ontbijt gekocht in een superette, en we konden er aan beginnen...

Het was veel eenvoudiger dan de voorgaande dagen, maar dat mocht wel.

Daarna onze dagplanning bekeken, en wij op weg met Panda...

Het was reeds late voormiddag, er was regen voorspeld, maar tot nu toe bleef het droog.

Toen we een eindje aan het rijden waren, richting Kritsa, in de "bergen" begon de bewolking toe te nemen, en het begon licht te druppelen...

Daar kunnen we wel tegen...

We hebben een mooie wandeling gemaakt doorheen dit kleurrijk geschilderd en weelderig bebloemd bergdorpje, dat meerdere kerkjes telt, en zelfs 2 musea.

Bettina was hier reeds eerder toen ze in haar jonge jaren de Kritsa-kloof heeft afgewandeld.

Het was een meer dan fikse dorpswandeling, want sommige straten waren afgesloten omdat er gefilmd werd...

Van Kritsa reden we naar Lato, waar de ruïnes van een Dorische nederzetting te bezoeken zijn.

Eerst waren we even verkeerd gereden langs een zeer smal snel dalend bergwegje, toen we beseften dat we terug moesten.

Op dergelijke baantjes is dat niet simpel, maar 't is gelukt.

Terug naar boven, en dan de juiste afslag, richting Lato...

Het begon weer te druppelen, en na een tijdje ging het druppelen over in gieten.

Bettina had haar regenjas meegenomen, ikke was natuurlijk zo slim deze in het appartement te laten.

Veel plaats om te schuilen in zo een Dorische ruïne is er niet, buiten een paar pijnbomen, en die laten ook heel wat water door...

Het moet gezegd, Lato op zich is zeker het bezoeken waard, je krijgt er een vrij goeie indruk van hoe het "complex" er ooit moet hebben uitgezien, aangezien nog heel wat muren gedeeltelijk rechtop staan, helemaal anders dan bijvoorbeeld in Kato Zakros.

Wij dus terug naar Panda, maar ik was intussen doorweekt...Koud was het niet, maar aangenaam is anders...

We namen dus een break en reden terug naar ons logement, op slechts een 15-tal kilometer.

In Agios Nikolaos nog even een supermarkt binnen gewipt, en gerief voor een Greek salad gekocht, en wat dip's als tsatsiki, taramosalata en peperhummus, wat we hier hebben leren kennen en zeer lekker vinden.

Dan ons "middageten" gaan "klaarmaken", en droge kleren aangetrokken, en dan even de luie toerist uitgehangen.

Het klaarde weer op boven zee, en dus gingen we nog even terug op rondrit.

We vertrokken richting Limnes, en reden daar weer de bergen in, langs smalle, kronkelende wegen.

Veel verkeer is er niet, af en toe een toerist, dan weer een tot de draad versleten pick-up van een boer, die al even versleten is, maar soms rijd je kilometers zonder iemand tegen te komen.

Af en toe rijd je door een dorpje, als het die naam al waard is, en in sommige van die dorpjes is er dan nog een taberna, waar een aantal van die versleten pick-ups verzameld staan, en waarvan de eigenaars in de taberna zitten...

Wij klimmen zo, rijden op een recent opnieuw geasfalteerde weg, én bespeuren, ergens tussen Limnes en Kastelli, opnieuw een kudde schapen die net naast de weg naar een hoger gelegen "weide" worden gedreven door een herder.

We maken een fotostop, da's altijd tof om dat af te zien hoe die kuddedieren elkaar volgen.

We rijden verder naar boven, en een drietal haarspeldbochten verder moesten we wel stoppen...

Een andere kudde schapen wordt door 2 andere herders en 2 honden naar beneden "gedreven", maar ze blokkeerden wel volledig de straat...

Voor ons geen probleem, een gratis schapenshow, en we hebben tijd...

Panda aan kant gezet, en een 10-tal minuutjes gewacht.

De schapen moesten stuk voor stuk voorbij de vangrails...De meeste kropen er onder door, maar sommigen wipten er over...

Wij rijden daarna verder naar een klooster, dat van Aretiou. Als we er toe komen is het reeds een eind na zes uur, en er is zelfs geen kat te bespeuren...

Er is een klein poortje, en daar hangt een  bordje op "Please, close the gate", onder de waarschijnlijk Griekse versie...

We nemen de vrijheid naar binnen te gaan, geen levende ziel te bespeuren, maar het is zeker niet "onderkomen", dus vermoedelijk nog bewoond.

We wandelen verder...Het is vrij groot, en we gaan door een ander openstaand poortje, en komen zo terecht op een prachtige, ruime binnentuin.

Er staat een kapelletje en een kerkje, er groeien tal van citroenbomen, die nu weelderig vruchten dragen, een enkele sinaasappelboom, en in een volière zit een massa parkieten en dergelijke lustig te kwetteren.

Er staan ook vele bloemen en planten.

Dat was echt wel de rit waard.

Plotseling hoor ik van ergens "Yassas", ik kijk rond, en op de eerste verdieping staat een pater of broeder of wat dan ook, alleszins in een soort donker pastoorskleed, en hij zwaait vriendelijk om goeiedag te zeggen.

Wij wandelen verder, en plotseling staat hij bij ons met een kanjer van een sleutel, en opent daarmee de deur van het kerkje.

Het is eenvoudig, maar mooi, en hij vervangt de ikonen blijkbaar elke dag, en hij hangt het ikoon van morgen al, 23 mei...

We trachten hem duidelijk te maken dat dat Bettina haar verjaardag is, maar hij kent geen Engels, blijkbaar, toch niet om een gesprek te voeren.

Daarna opent hij ook de museumdeur, maar daar is niet zo veel te zien, maar 't is tevens een winkeltje waar ze zelfgemaakte snoepjes en honing verkopen.

Ik heb dan maar een potje honing voor bij de Griekse yoghurt gekocht, en daarmee ongetwijfeld mijn hemel op aarde verdiend.

De man schudt ons nogmaals de hand, en wij rijden stilaan terug.

Onderweg, even voorbij Fourni, stoppen we even voor een paar kiekjes van de vruchtbare hoogvlakte, die weelderig begroeide is met olijfbomen en af en toe druivelaars, waar we net zijn langs gereden.

Er staan geregeld wegwijzers die verwijzen naar ruïnes van andere kloosters of kerkjes.

We stoppen even bij Nikithianos voor een beeld van een windmolen in "volle ornaat".

De meeste "torens" van de windmolens staan er nog, maar de wieken zijn er vanaf.

Vroeger deden ze dienst als pompen voor het irrigeren van de velden, maar dat werk wordt nu door waterleidingen overgenomen.

Nog even halt gehouden in Limnes voor een fotoshoot van dat dorpje, en dan terug naar Agios Nikolaos.

Daar zijn we weer lekker gaan eten, enkele deuren verder dan ons logement, in restaurant Arismari, wat Kretenzisch is voor rozemarijn...

Eerst heb ik een mengeling van gerookt vlees, Apaki, met gestoomde champignons, en Bettina heeft nog eens bereide landslakken gegeten.

Bij die slakken werden een soort dichtgeplooide pannekoekjes, gevuld met kaas en venkel, geserveerd...

Daarna hebben we beiden "zeevruchten Saganaki" besteld: een mengeling van langoustines, mosselen, venusschelpen en reuzengarnalen, en dat allemaal in een overheerlijke saus.

Echt om duimen en vingers af te likken.

Daarna nog een espresso voor mij, en dan nog een gebakje met een bolletje ijs van het huis, samen met een raki met honing en kaneel...

Het leven kan schoon zijn.

Voor morgen wachten we het weer af...

Er wordt de volgende dagen nog regen voorspeld, maar onze bedoeling is naar de Lassithi-hoogvlakte te rijden.

Morgenavond leveren we onze Panda dan in en de dag nadien gaan we een boottochtje maken naar Spinalonga, een voormalig leprozeneiland.

Voor de ouderen "onder ons", en wij zijn daar dus bij : in de omgeving van Elounda, dat hier vlak bij ligt, werd destijds de Britse serie "Who pays the ferrymen?", "Wie betaalt de veerman?" in 't Nederlands, en destijds te zien in 1978 op de Nederlandse televisie, opgenomen...

Wij hopen op deftig weer morgen, laten het alleszins niet aan ons hart komen, en hopen dat het in België nog wat deftig weer blijft, dan renderen onze zonnepanelen nog wat...

Nog ne goeienavond...