Dag 9 in Laos. Zaterdag 17 november 2018.

We zijn er weer, deze keer van uit Laos’ hoofdstad, Vientiane…

Eerst nog efkes terugkeren naar gisterenavond.

We zijn gisteren gaan eten in “Le crabe d’Or”, een restaurant in het Riverside Hotel, waar we in januari zouden verbleven hebben. Ik had er zeer gunstige beoordelingen over gelezen, de Mannheimer die we tijdens de boottocht hadden ontmoet was er gaan eten en was er zeer lovend over, en dus hebben we de proef op de som genomen.

De locatie was alleszins schitterend, langs de Nam Songrivier, maar de bovenverdieping was reeds volgeboekt, maar dat was geen beletsel voor ons, en dus installeren we ons beneden.

’t Is vrijdag, ’t week-end begint, dus mag er nekeer een deftig aperitiefken bij zijn, denken we, en Bettina gaat voor een Piña Colada, ik hou het bij een “streekgerecht”, een Singapore Sling.

De ober/barman begint er meteen aan, en hij kent zijn job blijkbaar.

Na vrij korte tijd tovert hij twee mooi versierde en, zo blijkt nadien, ook zeer lekkere cocktails tevoorschijn.

De setting is prachtig, de temperatuur, zowat 26° nog, is aangenaam, het gezelschap van ’t zelfde, dus wat wenst een mens nog meer? Eten, natuurlijk…

De “specialiteit” van het huis is het Lao-degustatiemenu.

Daarbij krijg je gelijktijdig 5 Laotiaanse typische gerechten opgediend die je dan, naar eigen wens, afwisselend of één na één proeft.

De ober had gevraagd of het “spicy” of “not-spicy” moest zijn. Bettina houdt het steeds voorzichtig op “not-spicy”, ik riskeer mij eens iets meer, dus doe maar “spicy”.

Nu, ik kan je verzekeren, in Zuidoost-Azië moet je wel opletten met “spicy” want soms maken de chili’s het bijna oneetbaar. Ik geef meestal de nuance “not too spicy” mee, en daar wordt ook gevolg aan gegeven.

Eerst wordt er een soepje opgediend, en da’s toch al behoorlijk spicy, hoor. Bettina eet er wat van maar besluit toch dat het van het goede teveel is voor haar, ik eet mijn kommetje tot op de bodem leeg…

Daarna komen er nog schoteltjes met een bereiding van kip, “sticky” rijst met een dipsausje, Mok-Pa, da’s vis bereid in een bananenblad, een groentenslaatje, dat bestaat uit lokale groenten.

Als je dat alles naar binnen hebt gewerkt, dan volgt er nog een “sticky-rice”-dessert, met mango.

Nu, ik kan je verzekeren dat ’t allemaal om te lekkerder was en fijn afgewerkt, op het groentenschoteltje lagen een aantal chili’s zodat je zelf kon bepalen hoe “spicy” je het maakte. Bettina had haar 2 chili’s ook aan mij afgestaan. Ik heb zelf mijn 2 chilipepertjes verwerkt in het groentenslaatje, en ik moet zeggen dat ’t er bijna over was. Man, da was pikant, zeg, maar lekker.

Het “sticky-rice”-dessert liet zich ook smaken, en zeer voldaan en tevreden keerden we op ons gemak terug naar ons hotel.

Nog even nageblust en dan opnieuw ons zalige bed in.

De Fransen, die met ons de verplaatsing naar Vang Vieng hadden gemaakt met het minibusje, eigenlijk een koppel uit Nancy dat reeds meer dan 4 jaar in  Shangai woont in China, aangezien zij daar les geeft aan het Lycée Française, heeft nog laten weten dat ze vandaag met de bus naar Vientiane gaan  en dus niet met ons meereizen.

Geen  probleem, goed dat ze ’t tijdig laten weten hebben.

De nachtrust doet weer deugd, wéér geen last van feestende Koreanen, en deze morgen omstreeks kwart voor acht mag de wekker zijn werk nog eens doen.

We hadden gisteren reeds één en ander van onze bagage klaargemaakt, efkes ’t toilet bezoeken en de douche onder, en dan weer richting gelijkvloers voor alweer een overheerlijk ontbijt.

Vandaag nekeer geen eieren, beslissen we allebei, maar er zijn nog meer dan genoeg andere keuzeopties.

De broodjes zien er lekker Frans uit, en dat zijn ze ook, en ik houd het dan ook eens “Europees” met een serieus broodje met kaas.

Yoghurt, fruit, heerlijke cappuccino, een appelsapje, ’t kan niet op…

Het heeft weer gesmaakt, terug naar de kamer om onze bagage op te halen en dan uitchecken. Bijna onze paspoorten vergeten in ’t kluisje, maar toch nog net op tijd aan gedacht…

Het uitchecken verloopt vlekkeloos, en om 2 minuten voor half tien rijdt “Jens” zijn busje voor.

Wijlen weg, op weg naar Vientiane, voor een rit van zowat 4 uur voor 160 kilometer. De staat van de wegen heb ik al beschreven, en dat blijft ’t zelfde, vrij goeie asfalt, die dan weer even “gepikt” is, bizar…

Weer mooie landschappen, spoorwegwerken, leuke mensen, …,enzovoort. De tijd passeert en we komen aan in Vientiane, onze laatste bestemming op Laotiaanse bodem.

We verblijven hier 2 nachten in het S-Park design hotel, dat een tweetal  kilometer van het stadscentrum is gelegen.

Het is een mooi hotel, met zeer mooie kamers. Eerst kregen we een verkeerde kamer toegewezen, maar dat was snel opgelost.

De airco doet het, en in dit klimaat is dat zéééér welkom.

We puffen even uit, zo een daverende rit van vier uur over Laotiaanse wegen én in deze temperaturen kruipen toch wel in je kleren.

Daarna gaan we toch op stap, richting centrum en pikken er nog een stukje van de zonsondergang over de Mekong, we zijn weer “verenigd”, mee. Die rivier heeft toch wel iets speciaals, en ook in Vietnam hebben we Mekongdelta reeds bezocht, dus we hebben er iets mee, zou je gaan denken.

De hemel kleurde weer mooi rood.

Daarna gaan we het “centrum”, dat eigenlijk niet super-groot is, in om iets te gaan eten.

In de eerste straat waarin we wandelen zien we een Indisch restaurant, en aangezien wij beiden verzot zijn op deze keuken, beslissen we toch Aziatisch te gaan eten, maar niet Laotiaans of Thais, deze keer.

“Chicken Jalfreezi” is mijn Indische favoriet, Bettina gaat voor een “prawn curry”, ik neem er rijst bij, Bettina opteert voor “garlic naan”-brood.

Vooraf hadden we reeds een groentenpakhora besteld met lekkere dipsausjes, en ’t resultaat van dit alles was weer heerlijk…

 Vandaag was een dag zonder eieren én een dag zonder Beerlao, flink hé…, maar zoals reeds gezegd, het spuitwater is hier overheerlijk…

Nog een wandelingetje terug naar ons hotel, de stappen zijn weer ruimschoots binnen, in een buurtwinkeltje nog een drankje gaan kopen en dan mijn dagelijkse verslaggeving naar het “thuisfront” gaan neertikken.

Morgen rondkuieren en puffen in Vientiane, onze bus voor de “oversteek” naar Thailand(waarvan de grens op slechts ongeveer 20 kilometer van Vientiane ligt)  op maandag gaan regelen, het mooie zwembadje benutten, dus den toerist uithangen.

Geniet nog van jullie zaterdag, die van ons zit er bijna op, maar ’t was weer ne leuken…   

     .