Westkust Kreta

We hebben gisteren nog een auto geregeld voor vandaag, en het zou een Fiat Panda worden in plaats van de door Bettina geprefereerde Suzuki Jimny.

Na het ontbijt tegen iets na negenen naar het verhuurkantoor en de Panda staat te blinken.

"It was an automatic gear-car, wasn't it?" zegt de verhuurder...

Bettina had gisteren heel duidelijk gemaakt dat ze met een handgeschakelde auto wilde rijden aangezien ze nooit met "nen ottomatik" heeft gereden en dat begrijp ik.

Ik ben nog altijd content dat ze haar rijbewijs alsnog heeft behaald een maand terug en nog meer dat ze meteen in het buitenland wil autorijden, dus begrijp ik haar volkomen.

We zijn in Griekenland, dus...

De brave man tracht er zich uit te praten  maar da's vergeefse moeite voor ons, de afspraak was duidelijk.

Hij is snel van begrip en heeft maar een tweetal merkelijk grotere wagens meer beschikbaar, en begint dus te telefoneren...

Bij 't eerste belletje kan hij ons meteen een Peugeot 208 aanbieden.

Da's ok voor ons en een tiental minuten later wordt deze al afgeleverd.

Proper autoken, een diesel...

Wijlen weg, Bettina chauffeur, ikke passagier, een nieuwe wereld gaat open voor mij.

We gaan de Westkust van Kreta verkennen vandaag.

Eerst volgen we een stuk "snelweg" en dan gaat het naar het bergachtige binnenland.

Ik was er ook over verbaasd, maar op dit ogenblik ligt er nog steeds tamelijk wat sneeuw op de bergtoppen in Kreta dit soms tot ruim 2.400 meter hoog zijn.

Da's eigenlijk een prachtig zicht, besneeuwde bergen zien liggen vanaf een zonovergoten kust.

Jawel, het was hier zomers vandaag, 26 à 28 graden, morgen nog wat meer zeggen de voorspellers.

We doen verschillende leuke dorpjes aan, de namen ga ik jullie besparen.

Mijne knie zal, zo vrees ik, de rest van deze reis zijn rol spelen, en dat ambeteert mij, maar ik ga er toch 't beste van maken.

Nu zeker da'k ne private driver heb...

Bettina gaat in elk dorp op fotospeurtocht en ik peddel wat rond.

In dat eerste dorp parkeerden we tegenover de dorpsbakker, en 't rook er echt naar de bakker, een zalige geur...

Ik ben er mij een spa-ken gaan kopen en dacht eerst nog wat koekskes of zo mee te nemen, maar 'k heb dat dan toch maar nie gedaan.

De bakker was achter in de winkel bezig aan zijn oven, als dat geen ambachtelijke bakkerij is.

We rijden verder naar de volgende dorpjes en overal langs de weg staan er kraampjes waar je lokale honing, olijfolie en gelei kan kopen.

Goesting genoeg, maar ge moet het meezeulen, hé.

Bij het ontbijt hebben we tot op heden al bijna elke dag Griekse yoghurt met honing kunnen eten, en daar zegt geen van beiden "neen" tegen.

De bergweggetjes zijn smal, maar heel veel verkeer is er niet, en meestal lukt het perfect om elkaar te passeren.

De bloemen en planten staan volop in bloei in de lente, dus da's heel mooi meegenomen.

De appelsienen en citroenen van Cyprus hebben plaatsgemaakt voor velden vol olijfbomen, waar aan de stammen te zien, veel oude knoesten tussen zitten.

Het gaat van bergdorp naar bergdorp en zakken dan weer af naar zeeniveau.

We passeren een aantal mooie rotsachtige baaien waar de Middellandse Zee lustig op los beukt.

Veel stranden zijn hier niet, maar de tinten van het zeewater zijn soms magnifiek afgewisseld.

Er is wel één heel groot zandstrand aan de Kretenzische Westkust en dat is Elafonisi.

Het is zaterdag  en of dat er iets mee te maken heeft weet ik niet, maar er was veel volk op het strand.

We stoppen er even en rijden dan weer verder, en passeren nog langs een mooi gelegen klooster.

Vervolgens gaat het eerst een heel eind langs de kust, maar daarna rijden we terug richting binnenland.

Ons maag heeft al wat signaaltjes gegeven en we stoppen aan taverne Stomio, ergens langs de baan, zomaar, en eentje van degene die je plots in the middle of nowhere tegenkomt.

Overal zit er wel een mengeling van oudere Kretenzers die zitten te keuvelen en toevallig passerende toeristen, zoals wij bij "Stomio".

Er is een leuk overdekt terras, en er staan ook een aantal tafeltjes in de tuin.

Daaraan zitten 2 toeristes te eten als wij onze intro maken.

Ze hebben er voorwaar een speeltuin, 't is hier precies bij "Jeanneken van Biggenaat bos".

De kloeke, zeer vriendelijke, dienster brengt ons de spijskaart en vertelt in heel behoorlijk Engels wat er niet te verkrijgen is vandaag, en da's niet zoveel.

Ik ga voor een Greek salad en dan een moussaka, Bettina bestelt fried aubergines en daarna chicken souvlaki.

We krijgen van het huis eerst al gegrild brood met olijfolie met daarbij een heerlijke tomatensalsa: precies bruschetta, en zeer lekker...

Iets daarna verschijnt ze met mijn Greek salad. Mensen, wat een kom vol vitaminen,  van overheerlijke zongerijpte tomaten, met olijven, groene paprika, komkommers en daarop verse oregano en op de top een hoop zalige romige fetakaas (al zou het een variant van feta kunnen geweest zijn).

Het was lekker. De aubergines van Bettina waren gefrituurd en dat was niet zo speciaal.

De moussaka was gelukkig niet van dezelfde proportie als de Greek salad, maar wel lekker, en de kippenbrochetjes van Bettina waren ook dik in orde.

Daarna ook nog als "toetje" stukjes appel en een appelgebak met kaneel, en een "raki", da's straffe, Griekse,  eau-de-vie, voor de spijsvertering, allemaal van 't huis.

Samen met mijne halve liter Alfa, ik heb een Bob, en 2 cola's van Bob, kost die grap ons 28 euro.

We konden er weer goed tegen en we rijden verder, terug de bergen in.

De bergweggetjes kronkelen naar boven.

We rijden door piepkleine dorpjes, sommige met een leuk dorpsplein en tof uitziende taverne(s), andere dan weer behoorlijk doods.

We blijven maar stijgen  en op het hoogste punt hadden we een magnifiek uitzicht over een heel deel van de woeste Westkust van Kreta.

Daarna begonnen we aan een afdaling om stilaan terug hotelwaarts te keren.

Op een bepaald ogenblik werden onze plannen evenwel onderbroken.

Een serieuze grondverschuiving heeft ik-weet-niet-hoe-lang-geleden een deel van de weg de dieperik van de ravijn ingekieperd en bouwvakkers waren noeste arbeid aan het verrichten met zwaar materieel op deze zaterdag, maar er was geen doorkomen aan.

Je ziet hier trouwens geregeld in de bergen dat er hele stukken weg, asfalt inbegrepen, de afgrond zijn ingestort, en dan plaatst men er enkele kegels en een netje bij als waarschuwing.

Dus, langs dezelfde weg van deze morgen terug voor een stuk.

Spijtig, maar 't was toch een mooie route, dus niet getreurd.

Het gaat vlot, Bettina doet dat uitstekend en we keren terug naar Kato Galatas (Kalamaki) en de laatste kilometers volgen we de kustweg...

Mensenlief, wat een drukte...

Geen hoogbouw zoals aan onze kust  maar voor de rest kan Blankenberge hier een puntje aan zuigen; bar, bowling, minimarket, Thai food, hamburgers  car-renting, soms zelfs een Grieks restaurant in Kreta, hoe verzin je het.

Verder zie je massa's afgetrainde lichamen rondwandelen, soms in "marcelleke", dan weer met de torso bloot met naast hen een al even volslanke dame met licht-paars haar en een minimum aan textiel rond hun weelderige vormen.

Ik verschiet er van dat de zon hier nog schijnt...

We belanden in Kalamaki, tanken de dieseltank bij en leveren ons "Peusjootje" in.

Het was een mooie en leuke gevarieerde uitstap.

Bettina is nog even tot op de "havendijk" hier geweest.

Daar stond een grijs betonnen kerkje toen we hier arriveerden eergisteren, en deze morgen waren ze het dak blauw aan het schilderen en tegen deze avond bij onze terugkeer stond er voorwaar een rasecht typisch Grieks wit-blauw kerkje (niet te verwarren met ons wit-blauw ras).

Nog nen brandy op 't balkongsken met een versnaperingske er bij, het geklots van de zee als er eens geen verkeer is, en 'k ga er een eind aan maken.

Aan dit relaas van deze dag, wel te verstaan.

Morgen is 't zondag, en we zien wel wat onze laatste volledige dag nabij Chania ons zal brengen.

Geniet ook van jullie zondag, en de groeten aan de mannen van de Ronde Tafel, nu dat ons Marleen terug is uit congé.