Op de Etna...

Deze nacht heel goed geslapen in hotel Villa Romeo.
Heel goed hotel, ruime kamer, zeer propere badkamer en schitterende douche.
We hebben voor vandaag en morgen een auto gehuurd voor ons bezoek aan de Etna.
Er is immers maar één bus per dag en die vertrekt 's morgens al om 8 uur 15 en je kan er maar om 16 uur 15 mee terugkeren van de Etna en de rit duurt 2 uur.
We nemen deze morgen eerst een schitterend ontbijt in het zonovergoten binnentuintje van ons hotel.
Allerhande soorten brood, cornetti (da's Italiaans voor croissants), groentjes, fruit, yoghurt, vanaf nu wel zonder honing, gebak, typisch in Italië bij het ontbijt, én...cappuccino...
Dat is nog eens een begin van een vakantiedag om "U" tegen te zeggen...
Daarna uitgecheckt, de straat over naar het Stazione Centrale, waar we de bus naar de Aeroporto nemen.
We verlaten Catania, waren hier voor de tweede keer, en 't zal niet de laatste keer zijn, vermoed ik.

Goed bereikbaar, Ryanair vliegt hier rechtstreeks heen, alleszins van Eindhoven, goede busverbinding met de stad vanaf de luchthaven. Verder prachtige gebouwen, veel gezellige terrasjes, lage prijzen voor lekker eten en drank,  leuke mensen, en nu hebben we ook nog een prima hotelletje gevonden...
We hebben onze auto aan de luchthaven gehuurd omdat de prijzen daar zeer laag zijn...
Eens aangekomen moeten we onze verhuurfirma nog vinden, Goldcar, en dat lukt...
Het is zeer druk in de luchthaven en dus ook bij de autoverhuur...
We schuiven aan en uiteindelijk zijn wij aan de beurt...
Geen Fiat Panda, zoals gevraagd, wel een Opel Corsa...
"German car much better dan Italian cars, mister..."
"Eigen auto's eerst?" Waar is dat chauvinisme, man...
Enfin, papieren in orde, en dan naar de parking.
Het is een splinternieuwe auto, ruim 300 kilometer op de teller.
Bagage ingeladen, GPS geïnstalleerd, en wijlen weg.
Mount Etna, here we come...
De rit duurt een dik uur, voor de ruim 50 kilometer vanaf de luchthaven tot aan de Rifugio Sapienza, gelegen op 1910 meter hoogte.
Daar slapen we deze nacht, en da's tevens het hoogste punt dat met de wagen bereikbaar is.
Ons "madam" stuurt mij weer een wegsken in, vermoedelijk iets sneller, maar het gaat over in verharde weg, in plaats van asfalt.
"No way, José", die auto moet zonder schrammen en blutsen terug, en ik keer mij...
Gelukkig was het maar een half kilometerken...
Terug op de hoofdweg en nu begint het serieus te klimmen...
Vele haarspeldbochten wat wel plezant autorijden is en de baan ligt er degelijk bij...
Het landschap verandert, eerst is er nog veel groen, hier en daar een wijngaard, en dan wordt het groen schaarser en schaarser.
Vervolgens rijden we langs massa's donkergrijze, bruine  tot zwarte lavasteen, restanten van de vele uitbarstingen die deze vulkaan gedurende duizenden jaren reeds heeft gehad.
We komen omstreeks half twee aan bij ons hotel, en onze kamer is reeds beschikbaar.
Intussen zijn er meer en meer wolken rond de Etna komen hangen, de rotzakken...
Het blijft evenwel prachtig en indrukwekkend.
Ik krijg zo een skivakantiegevoel.
Op de top, op een hoogte van 3.400 meter, ligt er momenteel nog sneeuw en Rifugio Sapienza is een skistation in de winter.
We gaan eens naar buiten, eens we ingecheckt zijn, en gaan een "hoek" pizza eten in een onvervalste après-skibar.
Daarna gaat Bettina op jacht naar haar 10.000 stappen voor vandaag, maar ze zal ze wel moeten verdienen. Ze wil minstens al één krater beklimmen
Ik blijf nog efkes genieten in 't zonneken, dat toch geregeld doorheen de dunne wolkenslierten komt, en besluit dan toch nog maar wat te gaan bewegen.
Ik ben trouwens gisteren in Catania ook flink op stap geweest, weliswaar met de nodige hinder (respect voor Herr Flick van de Gestapo, zo moeten pikkelen...).
Ik wandel in de richting van de "Crateri Silvestre", een oude krater die op deze hoogte is gelegen en die door vele toeristen bezocht wordt...
Als ik daar bijna ben zie ik Bettina net beginnen aan een blijkbaar moeizame beklimming naar een denk ik toch 150 meter hoge beklimming. Voordien had ze eerst op de Crateri Silvestre gewandeld.
Ze is in form...
Ik pikkel verder en wandel ook rond de Silvesterkrater, die niet zó groot is, en tegen dat ik op de "top" daarvan ben zie ik een klein witkopke staan zwaaien boven aan de andere krater, "La  Capannina" genoemd blijkbaar, en 'k zwaai terug ter bevestiging.
We dalen allebei af, voor mij wat makkelijker dan voor Bettina op de losliggende lavastenen, en gaan beneden iets drinken in een barreken met de naam van de net door Bettina beklommen krater.
Het wordt een Sprite voor mij, want ze stellen mij hier voor een keuze tussen de cholera en de pest: Heineken of Bavaria...
Mijn vraag of ze toevallig ook bier verkopen kunnen ze niet beantwoorden...
Teruggepikkeld naar ons hotel, en ik begin nu al ons verslag voor te bereiden, dan heb ik seffes zoveel werk nemeer.
Ik zien hier nogal af, zenne, congé noemen ze dat...
Bettina is nog efkes buitengeweest, eerst om een gillet te kopen, dan om haar 10.000 stappen vol te maken.
Seffes om half acht zwaaien de deuren van "ons" restaurant open, en gaan we eten.
Italian food, I love it....
We hebben intussen onze eerste pizza van deze reis naar binnen gespeeld.
Het waren pizza's , ook om "U" tegen te zeggen, ik had ne "Rifugio Sapienza", Bettina ne "Cannolo Siciliano".
Eerst hadden we zeer lekkere bruschetta besteld, en dat hadden we misschien beter niet gedaan.
Alles doorgespoeld met een karafje rode huiswijn, en nadien een "doppio espresso" voor mij, terwijl Bettina haar limoncelloverslaving in ere hield...
Sicilië heeft bij ons allebei een bijzondere plaats veroverd.
Ik weet niet waarom of hoe, maar het is zo, en dat hebben we gisteren reeds gevoeld in Catania en wordt hier op de Etna bevestigd.
En als het klopt wat we reeds van anderen van de Eolische eilanden hebben gehoord, dan kan 't alleen maar verslechteren...
Morgen leveren we onze auto terug in bij de luchthaven van Catania.
Dan reizen we met de trein of de bus verder naar Milazzo, een stadje aan de Noordkust van Sicilië, van waar de meeste ferries naar de Eolische eilanden vertrekken.
Maar eerst gaan we morgenvroeg de hemel aanschouwen, en als het weer enigszins goed is, dan gaan we met de kabelbaan, en vervolgens de 4x4-bus tot op 2.900 meter.
Als we daar geraken, dan kan Bettina nog zien of ze naar de top wil...
In de gegeven omstandigheden moet ik daar zeker niet aan denken, anders mogelijk ook niet, al heb ik nog al inspanningen gedaan die dokters niet mogelijk achten voor mensen met "mijn postuur"

De weersvoorspellingen zijn niet zo goed, maar we zullen wel zien.
Tomorrow is another day.
Buona notte....