Napels zien, en bijlange nie sterven...

Een dagje Napels...

Onze overtocht met de GNV Cristal is vlot verlopen.

GNV staat voor Grande(grote) Nave(schepen)Veloce(snel), en inderdaad, we waren snel in Napels.

Na ons avondmaal in het self-servicerestaurant op de boot, gewoon een pasta met een bijgerechtje van gegrilde groentjes overviel de slaapmicrobe mij, en we zijn dus op tijd in ons bed gekropen.

Het was een goed bed, heerlijk geslapen, en we hadden weer een late-check-out gevraagd en gekregen.

Ik weet niet om welk uur we in Napels waren aangemeerd, ik denk rond half zes, maar omstreeks 7 uur moesten we onze kajuit ontruimen.

We waren niet alleen, ze waren volop de vrachtwagens aan het buitenrijden, en een aantal taxichauffeurs trachtten hun auto te verkopen.

We hebben de bus genomen tot aan het stazione centrale, en vanaf daar is het 150 meter tot aan onze B&B Le Villanelle.

We logeerden hier 2 jaar terug ook al.

Als je het gebouw, de inkomhall en de lift ziet bij aankomst, dan denk je dat je in de opnameset van een film van Federico Fellini bent terechtgekomen, maar eens je op de 2de verdieping de voordeur bent gepasseerd, dan zou je begrijpen waarom we hier graag terugkeren.

Chiara, de uitbaatster, is er nog niet, maar haar moeder wel...

Ze serveert ons spontaan een ontbijtje met een overheerlijke cappuccino.

Moeder heeft geen herkenning aan ons, als iets later ook Chiara opdaagt merk je dat ze ons herkent.

Onze kamer is nog bezet, maar da's geen probleem, we kunnen onze bagage achterlaten...

We gaan op stap, op zoek naar een bushalte van de hop-on-hop-off.

Mijn knie heeft geen goeie dag, den ambetanterik.

We vinden de halte vlot en moeten even wachten, maar dan zwaait er een rode dubbeldekker van achter de hoek.

De tickets kunnen we aan boord kopen, en wijlen weg...

Napoli, here we are again...

Napels heeft een slechte reputatie bij velen, en op 't eerste zicht geeft het, vooral 's morgens, een vrij vuile indruk.

Je vindt hier inderdaad geen glimmende torengebouwen, maar, naar onze mening, is het een stad met een sterk karakter.

Verhalen over zakkenrollers worden graag verteld over Napels, maar in welke grootstad gebeurt dit niet?

Het is misschien een beetje zoals Bangkok : "You love it or you hate it..."

Bangkok was niet bepaald ons ding, en ik ga ook niet zeggen dat we "verliefd" geworden zijn op Napels, maar in onze planning vorig jaar waren we toch blij van uit Napels te kunnen terugvliegen, na een ferryovertocht van uit Palermo.

De 2 spraken ons direct aan...

Nu, mijn knie heeft veel in de pap te brokken, en dus is dat hop--on-hop-offgedoe welkom, al heb ik het enkel gebruikt als transportmiddel.

Je komt zo wel langs de meeste toeristische trekpleisters.

Deze voormiddag hebben we eerst de rode lijn gedaan, doorheen het "authentieke" Napels.

Prachtige gebouwen, veelkleurig geschilderd, soms afgebladerde verf, maar mét karakter, die balkonnetjes, voorzien van veelkleurige bloemen of veelkleurig wasgoed, tussendoor groenten- en fruitkraampjes, kerken met hopen, dansende fonteinen, terrasjes van bars en restaurants met daarop gesticulerende Italianen, met hun espressootje en de gazetta dello sport, en daar tussen horden toeristen van de 3 kanjers van cruiseschepen die hier aangemeerd liggen.

Als je daar geen vakantiegevoel van krijgt, dan ben je waarschijnlijk geen Italiëliefhebber zoals wij...

Nadien hebben we de blauwe lijn ook nog gereden.

Deze voert je buiten de stad, langs de haven met die cruiseschepen , maar ook langs de "riviera" ten Noorden van Napels.

Magnifieke huizen met prachtige exotische tuintjes, kilometers aan een stuk met een prachtig uitzicht op de baai van Napels en de Vesuvius.

Hier moet ergens ook Drieske Mertens zijn "stekje" hebben, zo vermoeden we.

We kunnen het hem niet vragen, want wij zijn hier en hij in België bij zijn collega's- duivels...

Hij wordt hier alleszins op handen gedragen, dat merk je...

Na deze mooie rit is het tijd voor het échte Napels : een pizza...

Napels zien en sterven, zegt men...

Nog niet voor ons, maar eens in Napels, dan moet er pizza zijn...

Willekeurig ergens binnen gegaan, eerst nen Aperol Spritz vaneigens, en dan elk een verschillende pizza.

De Spritz was al van de betere die we gehad hadden, maar de pizza, awel, da was ne Napolitaanse: heerlijk deeg met daarop schitterend beleg: bonissimo, delicioso, alleen superlatieven volstaan.

Enfin, nen doppio espresso en een limoncello maakten de boel compleet, en wij weer weg...

Bettina haar benen kriebelen, mijne knie ook...

Bettina gaat op wandel, ik dacht terug te keren richting B&B, maar stap nog eens op de bus.

Ik was nog niet uitgekeken op al dat moois langs de blauwe lijn, en heb het mij niet beklaagd. Een goeie film bekijk je ook graag terug.

Daarna terug richting station, waar onze B&B is met de laatste bus van de rode lijn.

Op Piazza Garibaldi zit Bettina mij na haar fikse wandeling doorheen historisch Napels, al op te wachten.

Nog een drankje gekocht voor op de kamer in een winkeltje, en dan gaan we naar onze kamer, want die hadden we nog niet gezien.

2 jaar terug hadden we een prachtige kamer, deze is niet anders.

Oog voor detail op alle vlakken. Inrichting, meubels, kleuren, afwerking, alles klopt.

Wij zijn hier geiren.

Daarjuist zijn we nog eens een gewoon pastaken gaan eten in een doordeweekse Napolitaanse trattoria, met nen echte Peroni erbij.

Echt een tof ding, de Hollanders stonden 0-1 achter tegen de Brexitters, met een madam aan de kassa die alles afrekent en waar de Italianen hun spaghettislierten komen naar binnen zuigen.

Plezant én lekker én niet duur...

Het was weer congé vandaag, maar niet lang meer, dat beseffen we ook.

Maar, wat we nu weer gehad hebben, kunnen ze ons niet meer afpakken.

Just die zere knie, die mogen ze mij afpakken, maar dat komt wel.

En, 't is simpel, 'k moet nog eens weerkomen met 2 goei benen, en ik weet zeker dat Bettina mij dat langs geen kanten gaat trachten te beletten.

Buona notte...