Into the wild

Een slang die je wandelpad doorkruist... Tja, dat is toch wel even schrikken...

Nadat we deze morgen weer een stevig ontbijt namen, besloten we dat Gerd het vandaag nog rustig aan ging doen om zijn knie te sparen en verder in zijn boek 'de onderpastoor' ging lezen. Ik, Bettina wou terug op wandel gaan om de 10.000 stappen binnen te halen. Tja, je leest het goed, vandaag ga ik het verslag voor mijn rekening nemen... want Gerd is met verlof... 

Wandelschoenen aangetrokken, flesje water en wat koekjes in geval van nood, zonnecrème aangestreken, petje op want het is al behoorlijk warm als ik op stap ga met uiteraard camera in de hand. 

Mijn doel, awel, toen ik maandag hier aankwam en verwonderd rond keek naar de mooie natuur waarin we ons bevinden, zag ik boven op een top een mooie, redelijk grote kerk staan. Ik zag dat er een baan naartoe liep dus die begon ik te zoeken. Maar plannen kunnen altijd gewijzigd worden. Bij mijn vertrek zag ik een wegwijzer staan "Sulphur spring". Mmmm tiens, ook wel interessant dus ik besloot deze weg te volgen.

Deze weg ging steil naar beneden dus meteen al evenwichtsoefeningen in de benen. Maar ik ben daar al redelijk op getraind deze congé dus het lukt goed. Beneden aan de weg stroomde een riviertje over de baan dus wandelschoenen testen of ze bestand zijn tegen water. Ik probeerde in zo min mogelijk aantal stappen het riviertje over te steken maar de schoenen konden het water niet vermijden. Maar... geen natte voeten en ik kon gerust verder.

Juist over het water linksaf en de wildernis begon. Stappen door het groen aangevuld met mooie kleurrijke bloempjes, over keien en af en toe een plasje waadde ik mij door de mooie natuur. Af en toe staat er een bankje maar ik ben nog niet moe dus deze sla ik over. De laatste dagen heb ik al veel geritsel gehoord van de talrijke hagedissen en dat is nu niet anders. Tot ik plots een hevig geritsel hoor en een relatief grote, bruine slang over mijn pad zie slingeren. Een kreet van het verschieten en dan zie ik ze een tweede maal over het pad slingeren. Niet wetende of hier giftige slangen aanwezig zijn en het feit dat ik alleen op stap was, heeft me doen besluiten niet verder te wandelen tot aan de "Sulphur spring" en ben ik op mijn stappen terug gekeerd naar de rivier. Spijtig maar safety first... Ik zie ons moeder haar gezicht al als ze dit leest... Zijt gerust, ik ben veilig.

Maar na deze ervaring had ik nog geen zin om het wandelen te stoppen en ging ik op zoek naar de weg die naar de kerk leidde waarover ik het eerder had. Maar waarschijnlijk door een ander oogpunt vanwaar ik stond, kon ik de kerk niet vinden. De baantjes gaan hier stevig op en neer, de zon brandt stevig op mijn huid dus zoek ik een schaduwplaatsje, drink van mijn water en strijk me nog eens goed in. Ik ga verder maar de kerk is niet meer te vinden dus weer terug.

Recht over het hotel is een grote appelsiengaard die ik ga verkennen want daar is behoorlijk wat schaduw wat ik goed kan gebruiken. 

Ik blijf nog wat rondwandelen en na net geen 10.000 stappen kom ik terug de kamer binnen waar Gerd op het terras zat en juist zijn laatste blad in zijn boek gelezen had.

Dus voor allebei tijd om van het zwembad te genieten. Het water is nog een beetje frisjes maar toch deed het deugd, een welkome afkoeling na een stevig inspanning. Het was op dat moment 30 graden...

Na de afkoeling wou Gerd zijn knie eens testen en hebben we samen nog een wandelingetje gemaakt naar het dorp. Rustig aan en ondertussen genieten van al het moois tot ons oog viel op een oud minibusje. Een groene Morris was al behoorlijk verroest en stond tussen allerlei rommel. En weer had ik het "Into the wild" gevoel... Prachtige film trouwens...

Wij gingen verder naar het dorp want we wouden in de plaatselijke taverne een "Greek salad" gaan eten. Maar pech, op de deur hing te blinken "closed 13-14-15/5". Lap seg, dan maar mijn water en koekjes boven gehaald die ik deze morgen in mijn rugzakje stak... Ik heb daar nog twee appelsienen van de boom geplukt, weliswaar warm van de zon maar o zo lekker. Verser kan het niet zijn... 

Daarna nog een beetje rondgekuierd in het dorp waar ik de zwaluwen op den draad kon aanschouwen en het kleine kerkje gevonden heb. 

Op de terugweg heeft Gerd nog een appelsien van de boom geplukt en op een bankje opgegeten en zo zijn we terug in het hotel beland waar het tijd was voor ons uurtje wellness... "Into the wild" werd "In heaven"... 

Even opfrissen en het was weer tijd om te gaan eten. Aangezien het hier geen soep-weer is, kozen we als starter de "Greek salad" waar we deze middag naast gegrepen hadden. Als hoofdgerecht koos ik voor de kip en Gerd voor porcini ravioli met gorgonzolasaus. Het dessert was zoet maar lekker en om af te sluiten onze dagelijkse brandy. 

Nog eventjes in mijn boek lezen en dan slapen. Morgen krijgt Gerd weer het woord. Ik blijf uiteraard voor het grootste deel van het beeldmateriaal zorgen.. 

Slaapwel...