Dag 19 - Colombia : El Zaino - rustdag

Rekening houdend met onze wandeling van gisteren in het Parque Nacional Tayrona hadden we 3 overnachtingen gepland in ons logement, Recuerdos del Tayrona.

We houden immers van rust en hebben toch al wat in en om steden gelogeerd tijdens deze reis...

We waren de dag vóór de wandeling hier om tijdig te kunnen starten, gisteren konden we na de wandeling hier komen verfrissen in en om het zwembad, en voor vandaag hadden we een rustdag voorzien.

Een dag "nietsdoen" is ook niets voor ons, en dus had ik gisteren op tinternet nog eens uitgeplozen wat er hier in de buurt nog te doen of te zien is.

Palomino krijgt een goeie beoordeling, en aangezien de busjes die hier langskomen, naar Palomino gaan, wordt dat onze daguitstap.

Het leesboek kan wachten...

We hadden ons ontbijt tussen half negen en negen besteld,  vroeg opstaan was nergens voor nodig, en we werden snel bediend...

Het smaakte weer. Daarna nog eens een deel was laten doen bij onze hotelbazin, Elsy, die daar "reclame" voor maakt aan de hotelreceptie.

10000 peso per kilo, daarvoor beginnen wij er niet aan, en de mensen verdienen een peso bij...

Daarna gaan we op wandel, onze benen voelen vrij goed aan, da's meegenomen.

We wandelen efkes tot aan de ingang van 't park en wachten aan de overkant op een bus naar Palomino.

Een alweer vriendelijke Colombiaan zegt dat het groen/wit/blauwe busje naar Palomino er over een vijftal minuten zou zijn.

Zijn woorden waren nog niet koud, dat gaat ook niet snel bij deze temperaturen, of er verscheen een busje dat aan deze kleurcombinatie voldeed.

De man knikte, wij aan boord, en de eerste twee zitjes waren vrij.

Zo een lokaal busje is niet op mijn afmetingen gemaakt, maar ik zet mij geschranst met mijn benen en dat lukt...

Wijlen weg...Deze rit kost de volle 6000 peso per persoon voor een rit van 40 kilometer, 1,5 euro ongeveer.

Ik moet met een biljet van 50000 peso betalen, maar daar heeft de ontvanger niet direct wisselgeld voor..."Mas tarde...", later dus, komt mijn wisselgeld. Hij gaat bij de andere medereizigers afrekenen en komt me iets later de  verschuldigde 38000 peso overhandigen. Zo gaat dat hier...

De rit gaat vlot, er wordt af en toe gestopt om er mensen af te laten of om er andere op te pikken, maar het gaat goed vooruit.

Het landschap is mooi, soms zien we de Caribische zee door de kokospalmen, dan weer staan er koeien in de wei, we rijden over verschillende riviertjes en langs vrij grote bananenplantages...

Er hangen massa's trossen, overtrokken met plastic hoezen, te wachten op de pluk.

De rit gaat gewoon door en op een bepaald moment komen we terug aan de Caribische zee.

Het zicht is weerom mooi, groenblauwe zee, wuivende palmen...

De bijhorende cocktail volgt...

We zijn na iets minder dan een uur in Palomino. Dit kleine, vroeger onooglijke dorpje is nu geëxplodeerd tot een hangoutplaatsje voor rugzaktoeristen.

Die logeren hier vrij goedkoop in hostels, waar ze slapen in dormitories, slaapzalen voor 6 tot 10 personen, wel per geslacht, en die overdag aan het strand gaan liggen, pinten drinken, surfen, of die op de nabijgelegen Palominorivier gaan "tuben". 

Dat is in een opgeblazen camionband de rivier afdrijven tot in zee.

Je huurt een camionband, huurt eveneens een brommer-taxi, die je stroomopwaarts voert, camionband over je schouder achterop, en je kan starten.

Wij zijn hier gewoon om het dorpje en het strand te bezoeken en bekijken, als daguitstap.

Van aan de bus is het een mooi eindje wandelen, maar wat is dat voor ons?

De backpackers hangen inderdaad languit in hangmatten, zijn hun late ontbijt aan 't binnenspelen, sommigen hebben reeds de eerste of zoveelste "Club Colombia", het hier meest gedronken bier, in de hand.

Wij belanden aan het strand en beginnen aan een strandwandelingetje...

Het is hoogtij en het water komt tot tegen de, zeg maar, dijk, waar alle exotische barretjes/terrasjes gelegen zijn.

Een plotse golf die ineens veel verder komt dan we dachten, en dus : schoenen en kousen nat...

Wat doe je dan? Gaan drogen...Een leuk terrasje op en de kaart bekijken.

"Un Mojito", vraagt Bettina...De dienster antwoordt dat er pas vanaf 2 uur in de namiddag cocktails zijn. Het is nu twaalf uur kwart...

Ne coca en ne sprite dan maar...Het leven van nen toerist loopt niet altijd op wieltjes, weet je?

D'er is in en om de Caribische zee wel iets te zien, en je zit hier dus echt aan het water.

Er staan veel kokospalmen aan het strand, wat het exotisch maakt, sommige backpackers trachten op de bij wijlen serieuze golven hun surfkunsten te bewijzen, maar geen enkele blijkt een "kenner" te zijn.

Af en toe vliegt een zwerm pelikanen rakelings boven de golven.

Dat zijn mijn lievelingszeevogels...

Plots komt de dienster, die in de mot had dat onze frisdrank uit was, vertellen dat er nu tóch cocktails geserveerd werden.

Allez dan maar, als g'aandringt...

"Un mojito y una Piña Colada", por favor...

Piña Colada ging nog niet... Die zal nog niet wakker zijn die dat klaarmaakt, waarschijnlijk.

Allez, doe dan maar "dos mojitos", zo moeilijk zijn we nu ook weer niet.

Ze waren lekker...Verder genoten van strand, surfers, palmbomen, zee en mojito en dan, na afgerekend te hebben, weer op stap om iets te gaan eten.

We  belanden bij "Sua", dat restaurantje ziet er leuk uit en de kaart is voldoende uitgebreid.

Wij dus een tafeltje ingenomen en allebei een pasta con camarones y calamares genomen.

Het was een goede keuze, zeer lekker klaargemaakt en veel garnaaltjes en inktvisringetjes in de heerlijke tomatensaus.

Het heeft gesmaakt, en we konden er weer tegen.

Nog wat verder gewandeld, de namiddag was intussen aardig opgeschoten, en dus keren we terug naar de hoofdweg, waar de bussen richting Tayrona vertrekken.

Er staat een lege bus met draaiende motor in blauw/wit/groen, en de begeleider zegt dat we al mogen instappen, als ik vraag of hij naar Tayrona gaat.

Deze bus heeft meer beenruimte. Iets later stappen nog een aantal mensen op, en iets later stapt ook de chauffeur in.

De zetel naast hem is nog vrij en daar is heel veel beenruimte. 

Op mijn vraag of ik daar mag plaatsnemen antwoordt hij vriendelijk lachend "Por supuesto, señor", maar natuurlijk meneer...

We vertrekken en ik neem mijn fototoestel ter hand, en blijkbaar vindt hij het tof dat ik foto's neem van "zijn" Colombia  tijdens de rit.

Colombianen zijn immers heel fier op hun land.

Langs de kust rijdt hij vrij traag als ik wil fotograferen, en ook tijdens de rest van de rit vertraagt hij soms op "speciale" plaatsen.

Het is dus een zeer leuke terugrit, en voor we het beseffen zijn we terug in El Zaino.

Bij terugkeer in Recuerdos del Tayrona nog een verfrissend zwemmeken gaan doen, onze fris geurende was in ontvangst genomen en een tweetal stroompannes ondergaan.

Seffes mogelijk nog een kleinigheid gaan eten of drinken, en dan ronden we deze weer leuke dag, met een last-minute bedachte en meer dan geslaagde daguitstap af, zeer voldaan, alweer.

Morgen blijven we nog een tijdje hier in El Zaino.

Dan nemen we, ergens tijdens de dag  de bus richting Santa Marta.

Daar nemen we om 10 uur morgenavond de nachtbus, die ons in 9 uur tot in Bucaramanga moet brengen.

Dus, mogelijk morgen geen verslag, da's afhankelijk van de goesting, en vooral de wifi-beschikbaarheid.

Overmorgen reizen we van Bucaramanga nog verder naar Barichara, via San Gil.

Dat wordt onze langste verplaatsing van deze reis binnen Colombia.

Bedankt voor uw begrip.

Tot de volgende...