Dag 18- Colombia : El Zaino - Wandeling in het Parque Nacional Tayrona

We hebben onze eerste nacht in ons logement "Recuerdos del Tayrona" goed geslapen.

De airco werkt goed, en die hebben we uitgeschakeld net voor het licht uitging...

De ventilator hebben we laten opstaan. Hij maakt niet veel lawaai, en, vooral, muggen kunnen niet tegen die permanente luchtverplaatsing, en muggen, daar zijn er hier genoeg van...

Deze morgen hadden we ons ontbijt "gereserveerd" tegen 7 uur bij Elsy, onze "landlady".

Uiterst vriendelijke dame, trouwens.

We nemen plaats iets na zevenen, er zitten al 4 Franssprekende, niet zo vriendelijke toeristen.

Wat kan het ons schelen? Seffes zijn die toch den hof af...

We krijgen een schoteltje vers gesneden fruit, roerei naar keuze, toast met confituur en een pannenkoekje met esdoornsiroop. Daar een koffie bij, en je hebt een goeie start van je dag...

Het zal vandoen zijn : vandaag gaan we op wandeling in Colombia's bekendste nationaal park, Tayrona, gelegen aan de Caribische zee.

De Tayrona was een pre-Columbiaans volk dat in deze streek leefde, vandaar de naam.

We hebben ons logement bewust hier uitgekozen, kort bij de ingang van het park.

Een 200-tal meter wandelen en we zijn er, en het  heeft een zwembadje, wat voor verkoeling zorgt in deze temperaturen van rond de 30°.

Vandaag hebben we geluk, er is wat bewolking, om 7 uur was het slechts 23°.

Na ons ontbijt gaan we naar het park dat om 8 uur zijn poorten opent.

Er staan al tamelijk wat toeristen aan te schuiven.

Eerst een verplichte verzekering betalen van 10000 peso per persoon, daarna naar de kassa om een toegangsticket te kopen. Waarom ze dat niet samen doen? Jobcreatie zeker?

Enfin, aan de kassa niet al te lang moeten aanschuiven en 53500 peso per persoon toegangsgeld betaald, met de credit card.

Dat ging vlot.

Eens de ticketcontrole voorbij, we hebben intussen een polsbandje voor de verzekering en ééntje voor het park, we horen er dus bij, kunnen we op stap.

De eerste 3 kilometer van het wandelpad zijn nog verhard, en je kan als luie toerist opteren deze af te leggen met een minibusje, als je er 3000 peso wil voor neertellen.

Wij zijn luie toeristen én willen dat neertellen, en kruipen dus, zoals de meesten trouwens, in zo'n busje...

Busje vol? Wegwezen...

Na die 3 kilometer begint het echte werk.

Luie toeristen kunnen een paard huren om het traject af te leggen tot Cabo San Juan, de ultieme bestemming van deze dagtocht...

Nee hoor, zo lui zijn we niet, en paarden hebben ook rechten, dus wij laten die edele dieren met rust en gaan op eigen beenkracht.

De wandeling is goed gemarkeerd, er zijn vele houten verhoogde wandelpaden aangelegd, op moeilijkere plaatsen met leuning.

Het is stijgen en dalen, tussen en over rotsen klimmen, doorheen een mooie tropische begroeiing.

We horen de Caribische zee kortbij...

Er vliegen een aantal vogels, niet zo veel eigenlijk, Bettina heeft een aapje gespot, en geregeld zie je hagedisjes wegritselen.

Mieren zijn noeste werkers, en geregeld kruisen we mierenoptochten die met blaadjes aan het  zeulen zijn voor hun nest.

De temperatuur wordt tropischer, zweten zullen we...Nou en of...

We komen aan een eerste mirador die uitkijkt op de zee. 

Mooimooimooi...

We gaan verder met klimmen en dalen, en komen zo aan een eerste strand, waar je niet mag zwemmen wegens gevaarlijke onderstromingen.

Het is goed heet op dit strand en moeilijk wandelen, maar het is niet zo'n groot strand.

Daarna is er verkoeling onder de  begroeiing, ik moet me geregeld goed bukken want niet op mijn maat weggekapt.

Geen probleem voor mij, soepel als ik ben...

Wat verder komen we aan een kokospalmenbos en bijdehandse Tayrona hebben een aantal kokosnoten, er hangen er massa's in, naar beneden gehaald en kappen ze open met hun machetes en verkopen ze voor 4000 peso.

Wij laten deze verfrissing niet aan onze neus voorbij gaan. Lekker frisse kokosmelk...

We gaan weer verder en na weer een hele wandeling komen we langs een zeer artisanale bosbakkerij.

We hebben toch al wat energie verstookt en willen elk een broodje kopen. Bettina vraagt een chocoladebroodje, maar het enige dat er eigenlijk op dat moment nog was, waren 2 kaneelbroodjes. We kopen die en ze waren lekker, vrij zware koeken eigenlijk, maar zeer lekker, als je van kaneel houdt, en dat doe ik...

Er werd ter plaatse ook vers geperst appelsiensap geserveerd, en, gezondheidsfreaks als wij zijn, lieten we deze kelk ook niet aan ons voorbijgaan...

Dat was weer een lekkere rustpauze...

Tot aan de eerste badplaats, Playa La Piscina, was nog een kwartiertje wandelen.

Mooi strand, een aantal wandelaars zit al in het water, maar wij gaan verder tot Cabo San Juan, waar de wandeling eindigt.

Dat was nog een dik half uur wandelen, maar we gaan ervoor...

We bereiken dit punt na net geen 3 uur wandelen, rustpauzes inbegrepen...

Even wat snelle suikers opgenomen onder de vorm van een cola, en dan omkleden, en de Caribische Zee in...

We nemen een korte verfrissing in dit heerlijke water, de temperatuur is zaaalig...

Na enige tijd doen we terug onze "gewone" kleren aan, en beginnen aan de terugweg. We moeten dezelfde route terug...

De zon geeft intussen petrol, we zweten dat het een lieve lust is en hebben nog extra water gekocht voor de terugweg.

Het gaat al bij al vlot, maar het is wel een behoorlijk pittige wandeling, zeker in dit klimaat.

Aan de mirador kopen we nog een fles water en klimmen en dalen verder in de richting van de parkingang.

Na twee uur en twintig minuten staan we terug aan de plaats  tot waar de minibusjes komen.

We zijn nu échte luie toeristen, en intussen zijn onze benen behoorlijk moe, zodat we graag op het eerstkomende busje wachten...

Dat komt er snel aan, we zijn dan ook rap terug aan de plaats waar het deze morgen begon.

We hebben dat goed gedaan, we hebben een mooie wandeling doorheen een prachtig nationaal park gemaakt, en trakteren ons zelf dan ook op een frisdrankje tegenover de parkingang, waar we gisteren gegeten hebben.

Daarna gaan we naar ons logement, waar ik mij een Aguila laat smaken, en daarna gaan we het heerlijk verfrissende zwembadje in.

Heerlijk, gewoon, wat een verkoeling...

Daarna nog een douchke en dan iets gaan eten, heel schuin tegenover ons hotel, in "Las Acacias".

Ze serveerden er zelfs "cocteles", wat we hier niet zouden verwachten, maar de Mojito en Piña Colada waren super-lekker klaargemaakt.

De arroz con mariscos en de Creoolse steak waren ook dik ok...

Dat deze grap ons nu 89000 peso heeft gekost is het minste van onze zorgen.

We blikken alweer tevreden terug op een mooie dag in Colombia.

Hasta luego...