Dag 13 - Colombia : Cartagena

Dit is een zalig bed, dus heerlijk geslapen.

Vrij vroeg eens wakker geworden van het filmke dat Bettina op het toilet nog eens aan het bekijken was van de 2 straatzangers die ons gisteren een hommage brachten tijdens ons eten(den enen had een speciale maar prachtige stem), maar daarna terug ingedommeld.

Weer een lekker, uitgebreid en gevarieerd ontbijt genoten na de douche, en dan maken we ons op een Caraïbisch ritme klaar voor ons verdere bezoek aan deze toffe, mooie stad.

Ik heb gisteren via tinternet nog voor elk van ons een tweedaagse pas voor de hop-on-hop-off-bus kunnen regelen die hier rondtourt, met 15% on-linekorting.

Aan de ontbijtruimte kunnen we de voucher printen.

Van uit onze kamer hadden we al gezien dat het "TUI"-cruiseschip dat hier gisteren lag deze nacht waarschijnlijk is vertrokken, maar in de plaats lagen er 2 dergelijke mastodonten te blinken deze morgen.

Verdomme, dat wordt weer een drukte van jewelste in 't stad.

We nemen een taxi tot aan de Torre del reloj, de horlogetoren, bij de ingang van de oude stad, waar ook die bus een halte heeft.

Daar begint de miserie al : de kruisvaarders hebben al een rondrit achter de kiezen en moeten terug naar hun reservaat worden gebracht. De eerste bus wordt opgevorderd door de cruisers, de volgende is voor ons. We maken een rondrit die ongeveer anderhalf duurt en komen langs een aantal bezienswaardigheden en komen in wijken, die wat verder afgelegen zijn, en bekijken de stad eens van zijn buitenkant. We doen dit eens van elke kant van de bus, dan hebben we een betere invalshoek.

Onderweg moeten we eens onderbreken, en de bus af, omdat, jawel, de kruisvaarders bij voorrang terug naar hun cruiseschip moeten worden gebracht.

Money makes the world go around...

Wij dus toch nog een toerken gedaan, er zat niet veel volk meer op de bus, en dus konden we alles rustig waarnemen.

Eens terug aan de horlogetoren stappen we uit en gaan op wandel doorheen de smalle, kleurrijke en gezellige straatjes van de wijk Getsemani, waar we doorheen zijn gereden.

Er zijn prachtige muurschilderingen op de gevels aangebracht, boven de straten hangen kleurrijke versieringen, lampions, paraplu's, vlaggetjes...

Straatventers verkopen diverse fruitsoorten, we proeven weer iets nieuws en lekkers, maar ben de naam alweer kwijt, de geur van gebarbecued vlees of vis komt je tegemoet, en van uit verschillende barretjes weerklinken meeslepende Zuid-Amerikaanse deuntjes. Salsa, merengue, soms reggae...

Dit lijkt sterk op vakantie...

We komen aan een zeer mooi pleintje, bij een idyllisch kerkje een barretje tegen waar zowaar de Belgische driekleur hangt te wapperen, met daarop de tekst "Belgium", een gift van AB-Inbev...

België weten ze hier amper liggen, maar Eden Hazard, Kevin De Broine, Loekakoe, Fellaini, die kennen ze wel, en één van onze taxidrivers één van de vorige dagen was er van overtuigd dat "Eddy Mers" de grootste wielrenner is en zal blijven, ook al bestaat er intussen een Colombiaan die Egan Bernal heet...

Dat barretje konden we niet ongestraft voorbij, een voorzet zomaar binnen te koppen...

Er stonden flesjes van Duvel, er hing een roze olifant van Delirium Tremens, maar hij zat momenteel zonder Belgisch bier.

Geen probleem voor mij, ik heb niet de gewoonte achter Belgisch bier op zoek te gaan in het buitenland, ik pas mij aan aan mijn omgeving. In Medellin hebben we trouwens een restaurant gehad waar Stella Artois in de koelkast stond, maar "Aguila" blijft mijn Colombiaanse favoriet...

Nee, we hebben een mojito besteld, dat past bij dit weer, en diene gast kon dat verdomd lekker klaarmaken. Tussendoor kwamen de ijsleveranciers zakken ijsblokjes leveren, en ze hadden goed hun werk in de buurt.

Colombianen zijn eigenlijk zeer vriendelijke mensen, die graag en veel lachen, en het is een plezier om het leven hier gewoon gade te slaan, en van achter een mojito is dat nog leuker...

De uitbater van het restaurant tegenover komt een babbeltje slaan, zomaar, zonder bijbedoelingen, en komt iets daarna terug om verder te praten en heeft een ruggenkrabber mee. "De la casa", van het huis dus.

We wandelen verder, het is intussen late namiddag, en gaan een lokaal restaurantje binnen waar ze een gevarieerde kaart hebben.

De keuze is snel gemaakt : Arroz con mariscos, rijst met zeevruchten...

Voor mij is dat ongeveer hetzelfde van gisteren, maar dat stoort mij niet, integendeel...

Ik eet graag rijst, en zeevruchten nog liever, en hier aan zee hoop ik dat dit vers is.

Tot op heden nog niks problemen gehad met de darmen, dus 't zal wel goed zijn.

Bettina nam hetzelfde.

We moesten een tijdje wachten, maar da's doorgaans een goed teken, want dan is het vers bereid.

Het wachten werd beloond met een overheerlijke rijstschotel met daarin een mengeling van allerhande zeevruchten en 2 mastodonten van mosselen op de top...

Of het gesmaakt heeft? Nou en of...

Daarna weer nog een beetje verder geslenterd, we hebben het Caraïbische ritme al goed beet, en dan besluiten we een taxi tegen te houden naar "onze" wijk Manga, waar ons prima hotel is gelegen.

De zon begint stillekes aan te zakken.

Daar aangekomen gaan we nog even verfrissen in het zwembad, en dat doet deugd.

Vandenavond blijven we hier, en morgen gaan we onze tweedaagse buspas verder opgebruiken, maar dan gaan we eens meer afstappen om een paar bezienswaardigheden meer van nabij te bekijken, waarschijnlijk.

Ongetwijfeld duiken we toch ook weer de leuke stadswijken binnen, want het blijft schitterend om de huizen en de mensen hier te bekijken. De kleuren krijgen jullie meegeleverd, maar de geuren, smaken en geluiden moeten jullie er bij denken, die zijn er bij ons inbegrepen...

Daarvoor onder andere gaan wij graag op reis...

Con mucho gusto...