Latchi-Miliou

12 mei 2019 - Miliou, Cyprus

Vandaag weer een reisdagje.

Deze morgen nog een laatste lekker ontbijtbuffet meegepikt in het Souli beach hotel en daarna de bagage gaan samenrapen.

Dat was niet zo veel werk en daarna nog een wandelingske naar de wekelijkse zondagmarkt in Latchi gemaakt.

Veel stelde het niet voor, nog een kleinigheid gekocht in de lokale minimarket, en daarna terug naar ons hotel.

Mijn benen zijn weer wat soepeler.

Onze afrekening van spijs en drank van de voorbije 4 nachten betaald en tegen dan is 't bijna noen.

Iets na twaalven stopt er een taxi op de parking en de chauffeur komt naar binnen en vraagt naar "dokter Moenen".

Ik heb hem snel kunnen overtuigen da'k geen dokter ben.

Wijlen dus weg en na een dikke twintig minuten staan we al aan hotel Ayii Anargiri in Miliou.

Wat een wereld van verschil : van een hotel in een vrij drukke badplaats aan zee naar een Sparesort in de heuvels, midden de natuur.

Het is een heel mooi hotel, zeer proper, mooi zwembad en midden de appelsienbomen gelegen.

De bomen hangen hier overvol van deze vruchten.

Tussendoor staan er ook nog citroenbomen en hier en daar druivenstokken.

Het uitzicht is prachtig, het domein ook.

De kamer is maar om 14 uur klaar en dus gaan we nog eens op wandel, naar de enige taverne die er in dit dorpje met 60 inwoners is, naast ons hotel en een aantal vakantiewoningen.

We willen er iets gaan eten, maar alle tafels zijn ofwel bezet ofwel gereserveerd.

Het is immers zondag en blijkbaar gaan de Cyprioten dan buitenshuis eten, en 't ziet er naar uit dat deze taverne zeer populair is.

We bestellen dan maar een drankje en gaan op een terrasje tegenover de taverne afkoelen.

Daarna gaan we nog even verder in 't dorpje en daar is er "iets" gebeurd in mijn rechterknie.

Ik weet niet wat of hoe, geen verkeerde beweging gemaakt en ook niets gehoord, maar vanaf dan was het "pikkelen" geblazen.

Het is zeer pijnlijk, zoveel is zeker, en we zullen wel zien hoe 't evolueert.

Na het terugpikkelen onze kamer in beslag genomen. Ze is ruim, proper en mooi, met zicht op 't zwembad en de natuur.

De zwaluwen bouwen hier nestjes overal dat 't een lieve lust is.

Eerst efkes met mijn poten omhoog gelegen, maar dan toch het zwembad eens gaan testen, nadat we hier een dagschotel gegeten hadden.

Een goei gebraden kip van den BBQ, allez, stukken daarvan (van de kiek).

Het zwembadwater was schitterend qua temperatuur en 't zwembad op zich is prachtig met een magnifiek zicht op de omgeving.

Aan ons hotel is ook een Spa- en Welnessgedeelte, en in onze boeking is dagelijks één uur toegang tot dit gedeelte begrepen.

Wij dus naar dat gebouw gegaan en 't is wel leuk gedaan.

Het is volledig overdekt, en er zijn drie min of meer aparte baden, ééntje voor de benen, dat kan bij mij van pas komen, zeker nu, een ander voor de behandeling van rug, nek en schouders (goed voor Bettina), en een laatste gedeelte voor het volledige lichaam.

Er zijn verder nog sauna's, Turkse baden en er is een goed uitgeruste fitnessruimte.

Ik moet zeggen, het werkt verkwikkend, dus dat wordt de volgende dagen ongetwijfeld vervolgd.

Daarna was het al stilaan etenstijd, we logeren hier in half pension, en vanaf 19 uur 30 zwaaien de deuren open.

Het was een driegangenmenu met keuze in het hoofdgerecht.

Het heeft gesmaakt, zeker weten.

De brandy van 't huis was er hier niet bij, 't is een heel ander soort hotel dan het voorgaande, maar we zijn er dan nog eentje gaan drinken aan de bar.

Daarna op 't gemak naar de kamer gepikkeld en nu ben ik dit verslag aan 't beëindigen.

Hopelijk is mijne knie morgen wat minder pijnlijk zodat we toch een stapken in de prachtige natuur kunnen zetten.

Slaapwel, en voor de niet-gepensioneerden, een goed begin van de werkweek.

Foto’s

2 Reacties

  1. Inge:
    13 mei 2019
    het eten ziet er lekker uit ze, het landschap ook, en de foto's alweer prachtig, geniet ervan
  2. Pierre en Irene:
    13 mei 2019
    Het ziet er inderdaad weeral schitterend uit ginderachter!
    Een spoedig herstel gewenst met het haperende onderdeel van één van uw onderste ledematen!
    Pierre en Irene