Daguitstap naar Dole...

Na onze toch wel stevige wandeling van gisteren wilden we vandaag de ruimere omgeving,waar we nu bijna een week verblijven, verder gaan verkennen.

Eerder waren er kleinere dorpjes/stadjes aan de beurt, vandaag opteerden we voor een bezoek aan Dole, de vroegere hoofdstad van de Franche-comté, tot de aansluiting van deze regio bij Frankrijk.

Dole is zowat 50 kilometer verwijderd van Chateau-Chalon, maar er loopt een vrij goede Rijksweg naar toe.

Na onze dagelijkse ochtend-geplogendheden startten we de Peugeot, en lieten onze GPS ons leiden, nadat we haar diets hadden gemaakt dat we geen snelweg wensten te gebruiken.

De A39-snelweg, de zogenaamde Autoroute verte, passeert hier immers een 15-tal kilometer vandaan en komt ook langs Dole, maar die 3 minuten tijdswinst zal het niet maken.

Als we Chateau-Chalon net buiten zijn moeten we naar rechts, maar daar staat meteen een bordje "Route barree", dat we intussen kennen.

De omweg is niet zo ver en we komen al snel op een mooie Rijksweg, die bijna rechtdoor gaat tot in Dole.

Enkel in de dorpjes moet je de snelheid reduceren tot 50 km. per uur, er buiten mag je nog steeds 90 km. per uur bollen in Frankrijk.

Het gaat vlot, en bij onze aankomst zien we aan de rand van de stad een ruime parking voor een lyceum.

De auto gestald en we gaan op pad.

Bettina heeft in één van de boekjes die in "ons" huisje lagen een beschrijving van Dole, met een stadswandeling er bij van 3,5 kilometer terug gevonden, en die gaan we dan ook doen.

Het traject passeert vlak bij onze parkeerplaats, en we zijn vertrokken.

Vandaag niet de minste ochtendnevel, de zon is volop present en de hemel is blauw, blauw, blauw...

We zien meteen dat Dole een stad is met een verleden, maar deze stad wordt ook goed onderhouden.

De mooie gebouwen zijn proper opgekuist, de straten zijn netjes en in goede staat, en er zijn massa's bloemen aangeplant.

We komen eerst langs het museum voor Schone Kunsten, een mooi gebouw en gaan verder door een winkelstraat, vol prachtige bakkerijen en beenhouwerijen.

Alles wordt schitterend gepresenteerd in de vitrines...

De saucisses de Morteau, die ik al een tweetal keren geproefd heb, en waarvan de smaak en de bereiding mij erg bevallen(het zou gek zijn iets een 2de keer te bestellen als je't de eerste keer niet meeviel, niet?), hangen te blinken in een prachtige beenhouwerij. Het blijken dikke varkensworsten te zijn, die gedurende 48 uren worden gerookt in speciale schouwen, waarna ze worden gekookt...

We komen langs leuke pleintjes, met keuvelende Fransen, er zijn toeristen, maar geen massa, en we komen zo langs een gewezen Jezuïetencollege.

Er staan allerhande kerken in de stad, maar de hoofdkerk, de "Collegiale", volgt later op de route.

We passeren ook langs oude middeleeuwse hotels, die toebehoorden aan belangrijke families.

De trappen zijn dikwijls heel speciaal, en we komen ook langs een huis waarvan de zijgevel magnifiek is beschilderd.

Het is aangenaam wandelen door de middeleeuwse straten met geregeld kapellen, pleintjes en restaurants en barretjes.

Aan het Place Grevy is de toeristische dienst gevestigd, die we een bezoekje brengen, en op dit plein staat een fontein in de vorm van een wereldbol...Mooi gedaan en origineel.

We gaan verder door een parkje met een standbeeld van Louis Pasteur, we waren op een ander pleintje al een buste van hem gepasseerd, en da's niet verwonderlijk, want deze wetenschapper werd in Dole geboren, als zoon van een leerlooier, maar hij heeft er slechts 3 jaar gewoond, tot de verhuis van de familie naar Arbois.

We komen op onze wandeling ook langs het geboortehuis van Pasteur, maar hebben niet veel zin om het te bezoeken.

Het weer is veel te mooi, en er is buiten ook veel te zien in het prachtige Dole.

Net voorbij Pasteur's geboortehuis zakken we links naar beneden af naar de Quai des tanneurs, de leerlooierskaai.

Een soort binnenwater, heel gezellig en mooi bebloemd, en er zijn enkele restaurantjes.

Er zijn niet overdreven veel toeristen en op het terras van "Le moulin", met zicht op deze kaai, is er plaats.

Een aperitiefken, voor Bettina een Pontarlier, een lokale variant op Ricard, en ik laat een halve liter 1664 aanrukken.

Het is dorstig weer, en 'k hem er goesting op...

Het is ene van een goe jaar.

Bettina bestelt een pizza Napolitana, ik opteer voor een "pièce du boucher", wat een faux filet blijkt te zijn.

We worden vrij snel bediend, maar Bettina krijgt een sobere pizza Margherita voorgeschoteld...

De serveerster er op attent gemaakt, en na de nodige excuses wordt de Napolitana opgediend.

Mijn faux filet met mosterdsaus was lekker, de pizza ook.

Geen desserken vandaag, juist nog mijnen expresso, anders is 't niet "af"...

Wij weer op pad, en we gaan door een leuke, middeleeuwse, ondertunneling naar een ander stadsdeel.

We kuieren verder en komen zo aan de markthallen, maar die blijken enkel 's morgens geopend...

Op diezelfde Place Nationale staat ook de "Collegiale", de "grote kerk".

Het is een prachtige kerk in zandsteen, indrukwekkend van buiten met een mooie toren, van binnen sober, maar heel mooi.

De brandglazen zijn schitterend, er is een magnifiek  gedecoreerde kapel, met indrukwekkend plafond.

Het orgel is indrukwekkend groot...

Alweer een magnifieke kerk, meer dan een bezoek waard.

We wandelen verder en komen langs een vroeger hospitaal, en nog wat verder, terug aan het water, komen we aan Hotel Dieu, wat destijds het ziekenhuis voor de armen was.

Mooi gebouw, opnieuw, zoals zovele in Dole.

Nadat we het justitiepaleis zijn voorbij gegaan naderen we stilaan weer het Musée des Beaux Arts, en dat betekent dat onze wandelcirkel rond is in Dole.

Het zonnetje was van de partij, en dat maakt een wereld van verschil, maar hoe dan ook is Dole een heel mooie, aangename stad, en meer dan een bezoek waard.

We hebben er met volle teugen van genoten...

Nog even de dieseltank bijgevuld bij E. Leclerc, in aanloop naar onze terugreis op zaterdag naar het naar 't schijnt zonnige België, nog wat kleine inkopen gedaan , en dan vlot terug naar Chateau-Chalon.

In de wijngaarden onder "ons" dorp is er volop bedrijvigheid.

Zowel machinaal als met de hand worden er druiven geplukt, en we stoppen even om het werk te controleren, en we zagen dat het goed was...

Verder naar ons huisje, nog even van onze tuin genoten, en dan de ondergaande zon gaan fotograferen.

Het was een mooie, aangename dag...

Morgen doen we het rustig aan voor onze laatste echte vakantiedag...

We zien wel wat...

Ciao-baaikes-salukes...