Dag 5 in Laos, dinsdag 13 november 2018.

We zijn gisteren nog een tijdje blijven “napraten” met Louis, onzen “Ollander”, gezellige kerel eigenlijk.

De Fransen zijn er ook, ze blijken Stéphane en Valerie te heten, en ik maak nog wat praktische afspraken met hen.

Morgen gaan zij immers naar de “night market” in Luang Prabang “city”, aangezien zij “hier” blijven tot en met donderdagmorgen. Wij verkassen morgen naar een hotel korter bij het centrum.

Zij komen donderdag tegen half tien naar “ons” hotel in Luang Prabang en van daar uit, als onze chauffeur komt opdagen, maar we hebben d’er een goed zicht op, rijden we dan samen tot Vang Vieng, en, wonder boven wonder, zij hebben het zelfde idee dan wij : 2 nachten Vang Vieng en dan verder naar Vientiane.

Dus, we kunnen de volledige rit samen maken, ziet er leuk uit, ’t zijn rustige maar aangename mensen.

Na deze aangename babbel gaan we naar Betlehem.

Eerst de ventilator nog wat laten draaien, maar ’t spel maakt teveel tocht en lawaai, dus zet ik hem weer af.

’t Is leuker naar de gecko’s en de krekels luisteren…

We slapen weer zalig, worden enkele keren wakker, maar vallen weer in slaap met de aangename omgeving-geluiden op de achtergrond.

Deze morgen rustig opgestaan, doucheken gepakt, en dan weer naar de ontbijttafel.

We laten ’t ons weer smaken en nadien maken we onze “dagrugzak” klaar voor onze uitstap naar Luang Prabang.

Rond half elf arriveert de Toyotajeep en voert een “vers” Duits koppel met hun dochtertje aan. De boel draait blijkbaar vrij goed…

Wij kruipen de jeep in en rijden via de enorm hobbelige weg naar het stadscentrum. Na een half uurtje “dropt” de chauffeur ons bij het begin van het stadscentrum, en we hebben afspraak daar voor de terugrit omstreeks 5 uur deze namiddag.

De “tourist office” is vlak bij en we halen een stadsplan af en vragen de weg naar een aantal zaken die ons interesseren, zoals de “cooking class” en de locatie van ons volgende hotel.

We gaan op pad en vinden vrij eenvoudig wat we zoeken, al is één “cooking class” verhuisd, maar de mensen zijn behulpzaam en tonen ons de weg naar de vlak bij gelegen “nieuwe” locatie.

De “Tamarind”, een restaurant dat ook cooking classes organiseert, krijgt goeie beoordelingen, en ook Deng, de gids op de 2-daagse boottrip, was lovend over hen.

We boeken voor morgennamiddag en, nu we er toch zijn in hun restaurant, proberen we hun eten uit.

Ik neem een schotel bestaande uit 5 lokale specialiteiten, zoals varkensworst, die zeer lekker klaar gemaakt is, gedroogd buffelvlees, aubergine in een soort pasta in sla gewikkeld, nog een ander iets met een soort pasta en pindanoten, allemaal heel lekker.

Bettina bestelt iets soortgelijks, maar ze moet het zelf nog “afwerken”.

We bestellen ook een “lemondrink with lemongrass”, fris en zeer lekker…

Daarna gaan we verder op stap naar ons volgende hotel, dat op de andere oever van de rivier, de “Nam Khan”, die in Luang Prabang in de Mekong uitmondt, is gelegen.

We vinden het vrij vlot terug en vragen of we onze bagage morgenvroeg mogen “droppen” en dat blijkt geen probleem te zijn.

Wij weer op stap doorheen het leuke stadje, maar intussen is het weer behoorlijk warm geworden.

Het stadscentrum is eigenlijk zeer klein en gelegen op een schiereiland tussen beide rivieren in.

Het is een zeer toeristisch stadje, winkeltjes, guest houses, restaurants, French bakery’s, terrasjes met hopen, en we nemen dan ook plaats op een terrasje langs de Mekong. De meeste restaurants en terrasjes hebben veel bijval, er zijn blijkbaar veel toeristen in Luang Prabang

Er is heel wat bedrijvigheid op deze rivier en ’t is leuk om bij het nuttigen van een Beerlao, Bettina gaat voor haar eerste “echte” coca-cola van deze reis, al deze bootjes en de mensen bezig te zien.

De bewolking was weer beginnen  toenemen en het begint weer te druppelen, blijkbaar een gewoonte hier in de late namiddag.

We zijn niet bang weg te smelten, en hard regenen doet het niet, dus we gaan verder tot onze “afspraakplaats” voor onze pick-up, ’t is immers reeds half vijf geworden …

Nog even een postkaartje naar ons zelf geschreven, we doen dat de laatste jaren meestal, om te zien of de postdiensten werken over heel de wereld.

Vorig jaar van uit Italië bijvoorbeeld zijn  de kaartjes die we in Firenze hebben gepost nooit terecht gekomen in België.

Onze “echte” postkaartjes komen via B-Post, en blijkbaar is de staking daar intussen voorbij…

 Daarna laten we ons nog verleiden tot het nuttigen van een Mojito, een “vroege” aperitief, en die is zeer lekker, ik kan ’t je verzekeren. De temperatuur is Cubaans, de Mojito lijkt ook Cubaans, maar ’t is hier Laos, maar evenzeer vakantie…

Moet het nu toch wel lukken dat het een aktie was “Buy 2, get the 3th one for free…”, zekers…

Het leven van een toerist kan echt wel hard zijn…

Wanneer de derde Mojito wordt geleverd, komt onze pick-upper net aangereden.

We rekenen af en rijden terug naar de “Hillside” via de Laotiaanse bumpy roads. Van asfalt is helemaal geen sprake en de putten zijn echt om “U” tegen te zeggen…

Echt gekkenwerk om dit met een “gewone” auto te proberen, maar toch kruisen we een Toyota Prius. Of die auto een lang leven zal beschoren zijn als hij dit regelmatig doet, durf ik te betwijfelen.

Na een half uurtje zijn we op onze bestemming, ik ga mijn  dagelijkse zwempartijtje doen, Bettina past vandaag.

Het zwembadwater is weer zalig van temperatuur, de zon is intussen onder gegaan, maar met de aanwezige verlichting rond het zwembad heb ik nog meer een vakantiegevoel.

Nadat ik voldoende ben afgekoeld ga ik de sleutel ophalen, en intussen is onze was, die we gisteren hadden afgegeven, terug afgeleverd.

Alles deponeren in onze kamer, en dan is het “Lao-time”, en tijd om te gaan eten en aan dit verslagje te “werken”.

Intussen bestellen we ons eten, Bettina gaat voor gestoomde riviervis, ik opteer nog maar eens voor de “red curry”.

De bereiding neemt enige tijd, en dat is prima, dan weet je dat ’t vers bereid is, maar we zijn op verlof, dus, “don’t worry, be happy…”

Het is weer zeer lekker, wat had je dan verwacht.

Seffes rustig mijnen Beerlao verder ledigen, nog een koffietje, en dan weer naar “bungalow”.

Al één en ander klaarmaken en de was in de rugzak stoppen.

Morgen “verhuizen” we immers richting “centrum”, voor één nacht in “My dream boutique resort”, ’t ziet er daar leuk uit.

De pick-up brengt ons tot daar omstreeks 10 uur 30, luie toeristen als we zijn…

De stad nog even bezichtigen en dan de “cooking class” in de namiddag, waarbij we een aantal typische Laotiaanse gerechten gaan leren klaarmaken,en ze vervolgens ook naar binnen werken natuurlijk.

We hebben dat in Vietnam ook  gedaan en dat was zeer leuk, dus…

Nog ne goeien avond allemaal, en tot de volgende sessie…