Dag 8 - Colombia : In en rond Salento

Deze nacht goed geslapen, deze ochtend weer op tijd wakker.

Eerste ontbijt in Salento...

Het uitzicht is magnifiek, het ontbijt evenzeer. Colombia is een fruitland, en dat merk je ook bij het ontbijt. 

Een schitterende start van deze nieuwe dag...Que me gusto Colombia...

Vandaag geen lange busreis, we gaan onze benen gebruiken.

Deze morgen plannen we de Cocoravallei, gerenomeerd voor de hoge, ranke palmbomen., de Quintio-waspalmen, nationaal symbool van Colombia..

We dalen eerst af naar het kleurrijke dorpsplein waar het een drukte van jewelste is : toeristen die, zoals wij, een ticket willen kopen voor een rit met een "Willies" tot aan het "begin" van de Cocoravallei, straatventers die hun ontbijten en andere etenswaren al roepend trachten verkocht te krijgen, "locals" die gewoon inkopen komen doen of een babbeltje komen slaan,..., gezelllige boel dus.

We kopen onze retourtickets,  8000 peso per persoon, en voor deze prijs voeren ze je tamelijk opeengepakt, maar "menselijk" in 20 minuten naar het begin van het park.

In "onze" Willy zitten 2 Nederlandse jonge meisjes die 4 en een halve maand op reis zijn en die Cuba reeds hebben bezocht en die na Colombia nog onder andere Guatemala en Perú gaan "aandoen". Mooie vooruitzichten, gelijk hebben ze, het is immers lang...je weet wel.

Eens daar gearriveerd begin je eaan en wandeling van 2 à 3 uur tot 6 uur.

Wij houden het bij de korte versie, we zijn immers niet zo sportief als we er uit zien.

De wandeling doorheen de vallei, allez een stukske er van, is magnifiek. Weiden met daarin koeien of paarden, maar ook andere tropische vegetatie, maar vooral de inderdaad ranke palmbomen, die tot 60 meter hoog kunnen worden.

Dit is zeer speciaal, wondermooi....

We gaan tot aan een mirador, van waar je een schitterend uitzicht hebt.

Er vliegen een aantal roofvogels, vrij groot, en wij dachten aan condors, maar dat blijkt niet te kloppen.

Er zitten wel condors, maar niet zo veel. Het was alleszins mooi om zien.

We keren rustig afdalend terug , richting "Willy", maar nemen eerst een verfrissing tot ons, dat hebben we wel verdiend...

Dan terug naar Salento, waar we iets kleins eten op het dorpsplein.

Daarna gaan we op wandel, richting Palestina...Zo heet immers de buurt van Salento waar de koffiefinca's zijn gelegen.

Het is een wandeling van een goeie drie kwartier, meestal bergaf, oef, want de zon schijnt, en we bereiken finca "Los Acacias".

We gaan eerst op een terrasje er tegenover, met prachtig zicht op de vallei,  nog iets drinken, de zon doet haar werk...

Daarna gaan we naar de finca, da's een boerderij, en moeten daar even wachten voor de rondleiding in het Engels begint.

We krijgen intussen een lekkere espresso aangeboden.

Iets later starten we, een groep van 9, wij beiden, 4 Fransen, een Coronavirus-vrije Chinees, want al op rondreis in Zuid-Amerika sedert afgelopen december en 2 knettergekke Italiaansen, inclusief hond...

De Colombiaanse gidse is heel vlot, ze spreekt goed Engels, geeft een degelijke uitleg en toont ons al wandelend doorheen het domein de koffieplanten, maar tevens de bananenbomen, mangobomen, blauwe bessen, en dergelijke. Het is een klein familiebedrijf dat naast koffie dus ook nog andere vruchten kweekt.

De koffie wordt hier gepeld en gedroogd, maar dan gaan de gedroogde bonen naar het land van consumptie.

De "branding" gebeurt daar omdat ieder land zijn eigen smaak heeft...

Het is een aangename groep uiteindelijk en de rondleiding was interessant.

Aan het einde krijgen we nog een espresso aangeboden, voor mij een "doppio" omdat Bettina er gene moet hebben. Echt lekker. .

In de verte horen we gedonder en het begint te druppelen...

We zouden terugkeren met een Willies, onze benen hebben al goe gewerkt vandaag, maar deze rijden maar om het uur, en ze zitten goed vol.

De Italiaansen zijn blijkbaar met een privé-chauffeuse op de baan, met een Renault Duster, de merknaam Dacia bestaat hier blijkbaar niet, en ik vraag of we meekunnen? De chauffeuse zegt van nee, omdat het een privétoer is, wat we begrijpen, maar iets later roept één van de Milanezen dat we wel meekunnen 

Da' s makkelijk. Intussen zijn de wolken opengebroken, maar dat deert ons niet, we zitten droog.

Eens in Salento schuilen we even, en gaan dan naar het dorpsplein. Daar schuilen we verder en een verstandig Columbiaans café-uitbater loodst ons naar de eerste verdieping van zijn zaak, van waar we een prachtig uitzicht hebben op het dorpsplein.

Van daar kunnen we de regen-evolutie aanschouwen bij een heerlijke Daiquiry.

Het mag ook toch wel een beetje vakantie zijn, hé.

De tekst is intussen ingetikt tot hier, de Daiquiry is uit en het is over met regenen 

We zijn op het dorpsplein in restaurant Los Arrieros(da's blijkbaar de naam voor de vroegere drijvers van muilezels), zeer gezellig ingericht en vlotte bediening in klederdracht, nog gaan eten voor we de beklimming naar ons hotel aanvatten.

Het was een mooie dag, veel gewandeld, prachtige dingen gezien, aangename mensen ontmoet en we waren rood aangeschoten bij terugkeer, en dat had niets met de Daiquiry te maken...

De douche heeft deugd gedaan.

Later op de avond wordt deze tekst gepubliceerd, als het internet tenminste terug in gang schiet, want door het onweer, het heeft hier in de bergen (we zitten 1800 meter hoog)ferm gedonderd en gebliksemd, functioneert de Wifi momenteel niet.

Zondagmorgen was er nog steeds geen internet, dus vandaar de laattijdige publicatie...

Momenteel in busstation Pereira en wel Wifi...De rest van de foto's volgt later.

Salento wordt aangekondigd als "speciaal" en zo ervaarden we het ook...

Vandaag wordt weer een reisdag, bestemming Medellin, waar we weer 2 nachten blijven...

Buonas dias...