Dag 6 Colombia, Popayán - Stadsbezoek

Vandaag eens geen bus of jeep, gewoon "wandelen" doorheen la ciudad blanca, de witte stad dus, zoals Popayán door de Colombianos wordt genoemd.

Lekker geslapen en daarna genoten van een zeer gevarieerd ontbijtbuffet, waarbij ik een omelet-met-alles-er-op-en-er-aan liet prepareren.

Da madammeken heeft er iets lekkers van gemaakt.

Voor de namiddag werd regen voorspeld, dus we gingen tijdig op pad.

Ons hotel is echt in het oude stadscentrum gelegen, dus ver hoeven we niet te gaan.

Het centrale plein, de Plaza de Caldas, is slechts een 300-tal meter verder.

Daar bezochten we de kathedraal, wel groot maar niet indrukwekkend qua interieur, met daarnaast de Torre del reloj, de uurwerktoren.

Dit centrale plein is, zoals elders in Zuid-Amerika, een vierkant plein, vol bomen en planten, met daarin diagonale "straatjes" met daarlangs banken vol keuvelende oude mannen, jonge moeders met hun spelende kinderen, oudere vrouwen die zitten te ratelen. Daar tussen in staan er allerhande verkopers van drank, ballonnen, snoep, ..., enzovoort. Een gezellige boel om gade te slaan...Bij ons lang vervlogen tijd...

We gaan verder door de straatjes vol mooie witte, koloniale huizen. Af en toe staat er eens een kerkje of komen we langs een ander pleintje. 

Overal verkopers van allerhande lekkers , vers fruit soms, cocosbereidingen, soms vruchten die onaardig ruiken maar die gretig naar binnen worden gewerkt.

We kuieren verder doorheen deze wirwar, al zit er een duidelijk patroon in. De straten zijn lang en lopen rechtdoor, en ze spreken hier dan van "cuadras", vierkanten.

Gemakkelijk, als je de weg vraagt is het zoveel cuadras tot daar en dan 2 cuadras naar links, bijvoorbeeld.

We hebben een plannetje meegekregen van ons hotel en zoeken de meeste bezienswaardigheden op, en gaan soms naar binnen...

In het gebouw van het Teatro Municipal is er een leuk barretje, waar alles in het teken van de film staat, en daar nemen we een goeie verfrissing. Het blijft vakantie.

Dan weer verder, de andere kant van ons hotel uit, en intussen is het 12 uur ruim gepasseerd en gaan we iets eten.

We stappen een restaurantje binnen dat vol "autochtonen" zit, en ik vraag de kaart...Dat diensterken begint mij daar een litanie af te rammelen over "sopa" en trucha en pollo en postre,..., enzovoort.

Een menukaart was er dus niet, als voorgerecht kon je kiezen tussen fruit en soep, en als hoofdgerecht kip met rijst of forel met rijst of rundsvlees met rijst, en een dessertje...

Ik neem, gezond als ik ben, een fruitschoteltje als voorgerecht, daarna gaan we beiden voor de kiek...

De kip was lekker gebakken, de bijgerechtjes waren ook in orde.

Het dessert is een klein rooskleurig potje met daarin een soort schuim op basis van gelatine. Dit wordt veel geserveerd in Latijns-Amerika.

We krijgen er ook nog een zelfgebrouwen frisdrankje bij, maar passen daarvoor.

Kwestie van onze voorraad Imodium niet te snel te moeten aanspreken, niet?

Dit hele gelag kostte 8000 peso per persoon.

We konden er weer tegen en passeerden langs het hotel.

De camera van Bettina weigerde op te starten deze morgen, en dus heeft de Gsm deze voormiddag dienst moeten doen, samen met mijne camera.

Deze middag hebben we hem dan toch aan de praat gekregen, en wij weer op pad.

Tot aan de boogbrug geweest die over een mooi park loopt, en dan het Museo Valencia bezocht.

Valencia was een Popayaans dichter, wiens zoon het tot presidente heeft geschopt, en van wie het huis kan bezichtigd worden.

Het is een typisch koloniaal gebouw, gebouwd rond een vierkant middentuintje met allerhande begroeiing.

Het oorspronkelijke meubilair stond er nog en er waren ook een pak authentieke schilderijen te zien.

Daarna passeerden we nog eens langs het filmbarretje om een vloeibare versnapering naar binnen te werken...

De wolken braken iets later open, plots liep de straat vol parapluverkopers, en dus maakten we er noodgedwongen 2 van.

Het leven van een toerist kan hard zijn.

We hadden onze stappen al binnen en tegen de late middag keerden we terug naar ons hotel.

Daar nog bezig geweest met hotelreservaties op te volgen, Bettina met het verwerken van foto's, en deze avond nog een pasta gaan eten, gevolgd door een limoncello de la casa...

Seffes doken doen, en morgen gaan we weer een serieuze busreis maken. Eerst vanaf Popayán naar Armenia, gedurende 6 uur, en van daar uit met een volgende bus naar Salento, en dat zou maar een 40-tal moeten duren.

In Salento blijven we weer 2 nachten.

Benieuwd wat dat ons voor schoon prentjes gaat opleveren...

Tot de volgende lezing