Dag 24 - Colombia : Reisdag : Barichara - San Gil - Tunja -Villa de Leyva

Gisterenavond nog een laatste maal super-lekker gegeten bij "Elvia" in Barichara.

Deze keer geen dessert, maar wel voorgerecht en hoofdgerecht.

Bettina koos voor een ceviche van tomaten, overgoten met tijgermelk en azijn, wat tijgermelk ook moge wezen.

Ceviche is een Zuid-Amerikaanse garingswijze op basis van zuur, voornamelijk met citroen en azijn, dat dikwijls wordt gebruikt bij vis...

Het hoofdbestanddeel wordt dus niet gegaard door te bakken, maar door de bewerking met "zuur".

Het was zeer lekker, aldus Bettina. Ik heb een carpaccio van forel met dille en een groen sausje gegeten, en 't was om duimen en vingers af te likken.

Bettina was zo onder de indruk van het rundsstoofpotje van de eerste avond, dat ze het nog eens bestelde. Ik opteerde voor een kipbereiding met honing, met daar een soort erwtenpuree bij. Schitterend eten, eenvoudig, maar heerlijk...

We keerden voldaan terug naar "onze" casa, en we waren feliz...

Bagage nog wat ingepakt, en dan heerlijk doken gedaan.

Deze morgen hadden we ons ontbijt tegen 8 uur "besteld" en onze hofdame hield duidelijk rekening met onze reisplannen, want ze was er al om kwart voor 8.

Het was weer lekker, we pakten ons boeltje en namen afscheid.

Op straat even gewacht en om een minuut voor negen legde de tuktukdriver, die ik gisteren had aangesproken om ons om 9 uur te komen oppikken, zich in de bocht.

Van punctualiteit gesproken...

Bagage ingeladen, de tuktuk in, bergaf naar de Plaza Central. Na een paar minuutjes waren we er, tuktukdriver betaald, en onze bagage onmiddellijk over geladen in het klaarstaande busje van Cotrasangil, de busmaatschappij.

Om 10 na negen zijn we al aan 't bollen. Vaarwel, Barichara , we waren hier geiren...

De rit naar San Gil gaat vlot. Efkes oponthoud wegens wegeniswerken, maar we komen er snel aan, en het busje dropt ons, na een tussenstop in de terminal in het stadscentrum, in de Terminal de transporte, die een eindje buiten het centrum is gelegen en waar de "intercitybussen" vertrekken.

We zijn er omstreeks kwart na tien.

Ik heb op tinternet niet gevonden hoe je van San Gil best in Villa de Leyva geraakt met de bus.

Dus vragen we het maar.

Het eerste loket van maatschappij Libertadores vraag ik hoe we er best geraken.

Blijkbaar moeten we eerst een bus tot Tunja nemen, en van daar een bus naar Villa de Leyva.

Op mijn vraag wanneer er een bus is naar Tunja, krijg ik als antwoord : "in cinco minutos, treinta mil por persona..."

Er is dus blijkbaar een bus vertrekkensklaar. Bettina duikt nog even het toilet binnen en intussen koop ik de tickets, naar het "perron", bagage in de koffer en aan boord...

Om 10 uur 25 vertrekt de bus.

Is me dat even vlot gegaan.

De rit zou ongeveer 4 en een half uren, had de chauffeur mij verteld.

Het was weer een bus van Copetran, waarmee we ook onze nachtreis hadden gemaakt.

Veel beenruimte en lang niet uitverkocht, dus we konden kiezen waar we ons zetten.

De rit ging vlot en het landschap was weer wondermooi. Hier is nog een massa groen.

Eerst rijden we langs een diepe vallei met magnifieke begroeiing. 

Rond de middag stopt de bus en is er een lunckbreak. De chauffeur en convoyeur nemen hun onderbreking en gaan iets eten in het baanrestaurant.

Wij drinken er iets en eten een empanada de carne, ons ontbijt was immers nog niet verteerd.

Na een kleine drie kwartier zijn we weer de baan op, en bollen verder. Het landschap verandert voortdurend.

Dan eens zijn er weiden met grazende koeien, dan zijn er bananenbomen, dan weer is er een kabbelend bergriviertje...

Genoeg beziens...

Verderop komen we door een regio waar veel rietsuiker staat. 

Plots komt er uit een zijstraatje een groep muilezels, beladen met rietsuiker, op weg naar één van de "suikerfabriekjes", raffinaderijen kan je dat hier bedenkelijk noemen, die we passeren.

Verderop moet de bus halt houden...Een groepje "lege" muilezels steken doodgemoedereerd de straat over, opgedreven door hun "arrieros", muilezeldrijvers.

De beestjes hebben tijd, wij eigenlijk ook.

Het gaat maar verder. De bus zwoegt zich naar boven, we stijgen vandaag van 1280 meter naar 2145 meter, en het gaat voortdurend op en af...

Het landschap blijft variëren, dit is echt een wondermooie en leuke etappe.

We stoppen nog enkele keren om mensen in en uit te laden, en na iets meer dan 4 uur en een half komen we aan in de hypermoderne busterminal van Tunja, een vrij grote stad, tevens een universiteitsstad. Het is iets na drieën intussen.

Dit is evenwel ons doel niet, maar wel Villa de Leyva.

De mensen zijn hier echt gedienstig en vertellen ons dat we achteraan rechts moeten zijn in de toch wel aanzienlijke lokettenzaal, waar iedere maatschappij die bussen heeft die Tunja(Toencha uitgesproken) aandoen tickets verkoopt.

We hebben vrij rap door dat wij bij de maatschappij "Autoboy" moesten zijn.

De dame vertelde ons dat er om 15 uur 30 een bus zou vertrekken en dat het ruim 3 kwartier rijden zou zijn, en dat die grap ons 8000 pesos per persoon zou kosten.

De bus zou vertrekken aan "gate" 31.

Wij naar beneden, en daar stond een groot minibusje van Autoboy klaar, eentje voor 12 personen.

We waren bij de eersten, dus een goed plaatsken uitgekozen.

Een oudere, reeds serieus verroempelde, Franssprekende toeriste, die ook op de vorige bus zat en blijkbaar ook naar Villa de Leyva gaat, begint te zagen over het feit of we zeker zijn dat we nog weg gaan geraken uit Colombia.

Ik kan daar geen antwoord op geven, we hebben nieuwe tickets voor een dag vroeger, en tot op heden heeft Iberia niet laten weten dat ook deze vlucht zou geannuleerd worden.

Ze blijft maar doorbomen, tot ik haar beleefd maar duidelijk zeg dat het geen zin heeft je te enerveren in iets dat je zelf niet in de hand hebt. Zij blijft blijkbaar nog een maand...

Het busje vertrekt iets na half vier en na een paar stops om mensen in en uit te laden en aan een "peaje" komen we om iets na half vijf in Villa de Leyva aan in de terminal de transporte.

Geen tuktuks hier, dus nemen we een taxi tot ons hotel "Santa Viviana", dat blijkbaar niet zo heel ver van de terminal is gelegen, maar je moet het weten, hé.

Het inchecken gaat vlot.

Minder en minder toeristen hier ook, sedert enkele dagen mogen vooral Europeanen en Aziaten het land niet meer in.

Spijtig voor de horeca, net als elders.

We installeren ons en gaan dan tegen valavond nog eens op stap.

De fleeze komt van pas, hier was het deze avond nog 17°, we zijn meer gewend.

Villa de Leyva is het Sint-Niklaas van Colombia, met het grootste marktplein.

Hier geen bomen op de Plaza Central, alleen ongelijke stenen.

Het is een gezellig, mooi verlicht, plein met centraal de kathedraal.

We lopen er wat rond, en beslissen hier te gaan eten.

Een halve karaf Sangria als aperitief, en we krijgen er enkele broodjes met kaas bij, en dan bestel ik de eerste pizza voor mij van deze reis.

Ik neem een middelgrote met groenten, champignons en ansjovis, Meditteranea noemen ze dat hier, Bettina neemt de kleine versie met zeevruchten.

Een geluk da'k maar een middelgrote besteld heb...Serieus pizzaken, ik kan 't u verzekeren.

Ze waren heel lekker.

Daarna nog een wandelingske terug naar ons hotel, kon ons eten wat zakken, onderweg een drankje gekocht, en op de kamer dit relaas intikken.

Seffes weer onder de lakens.

Morgen verkennen we dit stadje

Saludos...