Dag 14 : Colombia - Cartagena

Het zalige bed heeft het weer prima gedaan.

Lekker geslapen, wel vrij vroeg wakker, maar nog een tijdje blijven luieren...

Dan een douchke en de lift van verdieping 6 naar 10, naar de ontbijtruimte.

We zetten er ons weer stevig op.

Dat is voor mij nu een summum van vakantie : op je dooie gemak aan een gevarieerd ontbijtbuffet rustig je keuze maken uit al dat lekkers, en dat vervolgens tegen een rustig tempo, hier lukt dat, naar binnen werken met een goeie tas koffie en een fruitsapje er bij...

Da's essentieel voor mij bij een hotelkeuze, het ontbijt... Het kan nog tegenvallen, maar meestal kan je in de reacties wel tussen de lijntjes lezen en de muggenzifters er uit bonjouren...

Dus, onze dag is op dat vlak alweer goed begonnen. 

Er is ook geen enkel cruiseschip te bemerken, dus dat maakt het ook al een pak rustiger.

We houden ons Caraïbisch ritme aan en doen wat opzoekingen voor het vervolg van de reis.

Morgen wil Bettina graag in de Totumo-moddervulkaan gaan ploeteren. Mij lijkt dit niet zo speciaal, maar 't is wat anders dan gewoon...Ik ontdek dat je die uitstap kan combineren met een bezoek aan een roze zoutvlakte. Dat interesseert mij al meer.

We gaan dus weer naar Cartagena met de taxi en gaan op zoek naar een reisbureautje die deze uitstap aanbiedt.

Zonder kruisvaarders is Cartagena een heel andere stad, veel rustiger, wel nog druk bezocht door toeristen, maar toch heel anders. Tja, gisteren waren er met die 2 cruiseschepen liefst 6000 à 8000 bezoekers extra, en het historisch centrum is niet echt klein maar ook niet zóóó groot, dus dat maakt een wereld van verschil.

Je merkt het ook aan de verkopers, ze moeten hun best doen om iets aan de man te brengen, kruisvaarders lopen met hun dollars te koop...

We gaan een bureautje binnen die "verkopen" die toer. Alle kantoortjes in de stad verkopen dezelfde toers en kletsen dan alles samen. Het enige verschil is dat de ene wat minder winst pakt om meer te kunnen verkopen.

We vragen het op een tweetal plaatsen en dan worden we op straat aangesproken door een man met een fotoboek die ook uitstappen aanbiedt.

Het is een Venezolaan, die ons tegen elkaar in 't Vlaams bezig hoort, en plots op vrij goed Nederlands overschakelt.

Hij heeft 15 jaar in Haarlem gewerkt en gewoond.

We boeken bij hem. Iets betalen hoeft niet. Morgenvroeg tussen 8 en 8 uur 15 worden we opgepikt. Hij heeft wel mijn naam en gsm-nummer.

We zien wel, morgen.

Daarna gaan we verder op wandel door het historisch centrum en komen langs een paar leuke pleintjes en straatjes die we nog niet hadden gedaan of gezien.

Het blijft ons plezieren.

Bettina is "gebeten" geraakt door Gabo, de roepnaam van Marquez, die een jaar in Cartagena heeft gewoond en gewerkt, en die in vrijwel al zijn werken verwijst naar deze schitterende stad.

Zo ook verwijst hij naar het Santa Claraklooster, dat nu het Sofitel-hotel is geworden.

Wij gaan erheen, gaan naar binnen langs de bar, en wandelen even doorheen de prachtige binnentuin.

De bar was ook indrukwekkend, zowel de inrichting in koloniale stijl, als de drankkeuze...

Deze uitnodiging kunnen we niet laten passeren.

Ik vraag de drankkaart en één van de eerste dranken die ik zie staan is Pisco.

Ik vraag de bartender of hij Pisco-sour kan maken, waarop al snel een "por supuesto" als antwoord komt...Natuurlijk, wil dat zeggen.

Wij kennen Pisco-sour uit onze toch al vrij uitgebreide Zuid-Amerika-ervaring als de "nationale" cocktail van Perú. Het wordt gemaakt met Pisco, een sterke drank van rond de 40°, gemaakt van druiven, gemengd met gemalen ijs, limoensap en rietsuikersiroop. Dat alles wordt vermengd met een half eiwit en vervolgens flink geschud in een shaker.

Eens uitgeschonken in een fris glas, afwerken met enkele druppels Angostura-bitters of met wat kaneel...

Als het je lukt, vervolgens ons uitnodigen om te komen proeven...(wij hebben een adres in het Gentse waar je Chileense Pisco kan kopen).

Dit gezegd zijnde...Wij zetten ons in de schitterende barruimte, en na enige tijd krijgen we onze Pisco-sours aangeleverd.

Die man kent zijn werk, zoveel is zeker. We krijgen er ook nog wat olijfjes, kaasjes en chipkes bij...Dat smaakt. De prijs is naar Belgische normen, but who cares? Hoe dikwijls leven we?

Dit is vermoedelijk wel het chiqueste hotel van Cartagena, wij betalen voor onze 5 nachten minder dan 1 overnachting hier kost, en zijn ook goed gelogeerd, maar hebben dan toch even van de bar meegenoten.

Na deze heerlijke aperitief gaan we op zoek naar iets om te eten. Da's nie moeilijk in Cartagena. Tegenover de Sofitel komt er een heerlijke geur van vis en schaaldieren naar buiten, maar de zaak en het terras zitten afgeladen vol en de wachttijd bedroeg een 20-tal minuten. Daar hadden we geen zin in, en deze wijk stond omschreven als deze met de betere restaurants.

Iets verder is er wel plaats, er staan beestjes uit de zee op de kaart, en dus gaan we naar binnen. Het kan immers maar ene keer slecht zijn, en de geur als we naar binnen stappen is alleszins niet slecht.

Bettina gaat voor gegrilde octopus, ik had mijn oog eerst laten vallen op een risotto met zeevruchten, maar, rekening houdend met het feit dat ik gisteren en eergisteren al rijst had gegeten, ben ik dan van gedacht veranderd en heb ik een pasta met zeevruchten en baby-langoestenstaart in een saus van cherrytomaten genomen.

Goeie keuze, allebei, zo bleek...Bij Bettina zaten er lekkere champignons in, dus die hebben mij ook gesmaakt.

Dat was weer zeer lekker.

Daarna zijn we op wandel gegaan naar het fort San Felipe, aan de rand van de stad.

Dit zou het grootste bewaarde fort van Zuid-Amerika zijn.

Het was een aardig wandelingetje, en het was wel een bezoek waard. Vrij goed bewaard, inderdaad een serieuze oppervlakte en een goed uitzicht op de omgeving.

Bij het teruggaan zien we plots een hop-on-hop-off-bus aankomen, en we hebben onze tickets vandaag nog niet gebezigd, gedomme...

We haasten ons er naar toe, de deuren gaan dicht, maar een vriendelijke "policia"-man verwittigt de chauffeur dat er nog 2 sukkels komen aangedraafd.

De deuren gaan weer open en we stappen in. Die bussen zijn vrij hoog en bij het instappen krijg ik een serieuze pijnscheut in mijn linkerkuit.

Hopelijk niet te ernstig. We zien wel, later...We doen de rit uit tot het eindpunt, al ging dit niet feilloos, want de dubbeldekker viel plots stil en pas na de 4de poging ging hij weer in gang. Zo konden we de zonsondergang nog meepikken, al was die niet zo indrukwekkend...

Tegen het einde van de rit was het vrijwel donker, en dus keerden we met een taxi terug naar Manga, "onze" wijk.

Daar aangekomen nog wat peso's uit de muur gehaald in een geldautomaat bij een bank vlak bij ons hotel, nog iets om te drinken en te knabbelen gekocht in een winkeltje tegenover die bank, vervolgens heb ik mij nog een chorizo gekocht bij een straatverkoper tegenover ons hotel, en dan ben ik nog eens "gesjoempeld" met dat alles over een omhoogstekende steen en op mijne geopereerde knie terecht gekomen.

Ik zal morgen wel zien of er ernstige letsels zijn. De knie is precies niks ernstigs, die verrekking in de kuit is afwachten geblazen.

Maar, we leven nog, het was weer een mooie, leuke dag, vol mooie en lekkere dingen...

Buonas noches en fijn week-end...