Dag 10 in Thailand, dinsdag 20 november 2018

…en wederom, gegroet, na opnieuw een volledige dag Thailand…

Het was vandaag dus een reisdag om ons te verplaatsen van de Laotiaans-Thaise grens naar Ayutthaya.

Waarom Ayutthaya? Wel, deze stad heeft veel historiek in zich, en als je weet dat ze bijna vier eeuwen lang  de hoofdstad is geweest van het toenmalige koninkrijk Siam(weet je nog, “De koning van Siam heeft zijn snuifdoos verloren…van bij de jeugdbeweging) en dat het toen één van de grootste steden van de wereld moet zijn geweest, dan moet er toch wel één en ander te zien zijn.

De Birmezen hebben hier lelijk huis gehouden, maar er is een gedeelte overeind gebleven, en andere gedeelten zijn al dan niet deels gerestaureerd.

Morgen zien we het wel…

Meestal wordt Ayutthaya als daguitstap bezocht van uit Bangkok, en dan moet je een verplaatsing maken van bijna 2 uur naar hier en dan terug naar Bangkok, en aangezien de trein van Nong Khai naar Bangkok hier passeert en stopt, en aangezien we ook niet direct die enthousiaste grootstadliefhebbers zijn, hebben we geopteerd voor een tweedaags verblijf in deze rustige stad, met bezoek aan de bezienswaardigheden hier, liever dan meerdere nachten in het waarschijnlijk wel bruisende Bangkok door te brengen.

Maar “one night in Bangkok” zal wel volstaan voor ons(deze keer, in januari was dat net niet gelukt). Misschien missen we iets? Zou kunnen, maar wij zijn zeker geen “nachtbrakers”…

Dus, wij hebben er voor gekozen om na onze grensformaliteiten een nachtje aan de grens door te brengen om dan deze morgen de “vroege” trein te kunnen nemen.

Gisteren zijn we op tijd gaan slapen, en deze morgen omstreeks half zes liep de wekker af.

De trein vertrekt immers om 7 uur en ook al is ’t station maar vijf minuutjes wandelen, op congé zijn we graag goed op tijd, thuis kan dat soms al eens wat moeilijker lopen

Een korte wasbeurt, de bagage verder in orde gebracht, en dan gaan zien of er al iets te bikken valt.

We wisten dat ’t ontbijt in principe maar vanaf 7 uur is in ’t “Park and Poolhotel”, maar de garçon gisteren had gezegd dat ze ons in de keuken wel al iets zouden geven op dat uur.

De twee dames die in de keuken aan de voorbereidingen bezig waren, hadden een zeer uitgebreide kennis van het Engels, “Breakfast at seven” konden ze allebei zeggen en tonen op ’t uurwerk, maar daar eindigde het…

Enfin, verhongeren gaan we zo snel niet doen, ik drink wel een zjat lekkere oploskoffie, dat kon er wel af, en dan richting station.

Daar was het nog vrij rustig, ik had gedacht dat de Panos wel al zou open geweest zijn of de gazettenwinkel, maar niks van dat, alleen ’t spoorwegpersoneel was al in volle bedrijvigheid.

De trein stond er al, ’t was nen anderen dan die van gisteren, want dat zal de nachttrein zijn geweest, maar, er was een trein, en de motor draaide.

Hier rijden ze nog met dieseltreinen, de tickets had ik van thuis uit online besteld op de website van de Thaise spoorwegen.

Toen we onze prints lieten zien was ’t in orde, en we vonden in wagon 3 onze genummerde plaatsen.

Het was nog maar net half zeven en ik onderneem een poging om iets open te vinden, maar da’s niet het geval…

Enfin, om iets voor zeven gaat er tot twee keer toe een bel, een fluitconcert zoals bij ons krijg je niet te horen, een andere kerel staat alsof zijn leven er van afhangt met een rode en groene vlag te zwaaien, en, geloof het of niet, klokslag zeven uur, zet onze trein, richting Bangkok, zich in verplaatsing.

3 kilometer verder, in de “middle of nowhere” is ’t al gedaan…

Lap, z’hebben hier opleiding gehad van die mannen van de Belgische Spoorwegen, denk ik dan, maar na dikke tien minuten zoeft er ons op ’t andere spoor een tegenliggende trein voorbij. Er ligt meestal maar één spoor, en op sommige plaatsen is er dan voorzien dat twee treinen elkaar kunnen passeren, vandaar dat we moesten wachten. Iets daarna zet onzen diesel zich weer in gang en begint aan zijn verdere lange rit, die ons tot in Ayutthaya moet brengen.

De reis verloopt verder vlot, ’t is wat wij vroeger ne “semi-direct” noemden, waarbij in “grotere” plaatsen halt gehouden wordt.

De trein ontwikkelt eigenlijk een tamelijke snelheid, en de sporen zijn prima aangelegd, want je hoort of voelt geen gedaver.

Het zeer afwisselende landschap zoeft voorbij : bomen, riviertjes, bananenbomen, suikerrietplantages, koetjes en kalfjes, rijstvelden, waar de mensen volop aan ’t werken zijn, koffeplantages, een serieus windmolenpark, echt indrukwekkende infrastructuurwerken aan en rond de sporen,…,enzovoort.

In Nong Khai zat er nog niet te veel volk op de trein, maar stelselmatig raakt het bakje meer en meer gevuld, naargelang het aantal “stops”.

Het zijn evenwel genummerde plaatsen in 2de klasse, in 3de klasse ben ik  niet gaan kijken, zodat er dus niemand moet rechtstaan.

In het begin kon ik zelfs op verschillende plaatsen post vatten om fotootjes te nemen.

De trein rijdt aan een gezapig tempo verder en rond de middag komen ze rond met isimobakjes met eten. We wisten niet dat je dat kon bestellen, maar ’t blijkt geen probleem te zijn, de cateringservice van de Thaise spoorwegen is op alles voorzien.

Rijst voor de verandering, en, neen, het komt er nog niet langs mijn strot uit, met een spiegelei er op en een mengeling van groenten en rundsvlees bij mij, met kip bij Bettina.

Hoogstaande culinaire kwaliteit kan je’t niet noemen, maar ’t was zeer goed eetbaar…

En de trein, hij zoefde voort. Vervelen doet het niet, af en toe vallen de oogjes wel eens dicht, er is immers airco die goed werkt en er hangen nog ventilators ook, zodat de temperatuur in de wagon best aangenaam is, en als je dan zo vroeg bent opgestaan dan durft dat wel al eens te gebeuren, zeker als de trein niet te hard schokt.

De tijd gaat vlot voorbij, en, je raadt het nooit, om 15 uur 34, exact op het voorziene tijdstip, stopt onze trein  in Ayatthaya. Die grap heeft ons voor ons beiden 25 euro gekost(het eten en drank waren niet inbegrepen). De afstand die we aflegden is 576 kilometer. Niet slecht gereden, toch?

Je moet weten, voor morgen had ik via E-mail al een rondrit per Tuktuk besteld om alle bezienswaardigheden, in en rond Ayutthaya(een aantal tempels en paleizen zijn buiten de stad gelegen), bij “Tuktuk Joy”, de naam alleen al klinkt schitterend.

Welnu, ik had een tweetal mails met die man uitgewisseld, om hem te melden waar hij ons morgen kan komen oppikken, en, zowaar, hij stond ons op te wachten aan de statie.

Ferm sympathiek en heel gemakkelijk, ’t ziet er ne “schaa” jongen uit, ne “rasta Thai”…

Hij dropt ons aan ons nieuwe hotel en we spreken af voor morgen, omstreeks half negen.

Het leven van nen toerist kan schoon zijn…

Ons hotelletje, Baan Tebpitak(“Baan” staat voor huis), is vrij centraal gelegen.

De eigenares verwelkomt ons, doet op een gedreven manier heel haar uileg en brengt ons naar de kamer. Proper en goed, er is een mooi zwembad, dus dat is ook weer in orde.

We gaan efkes de stad in om onze was weg te brengen, want we geraken door onze voorraad door. Enkele deuren verder dan ons hotel is een droogkuis, maar ze doen geen was, maar ze tonen ons wel waar we wel terecht kunnen.

Vrij gemakkelijk gevonden, en we vragen hoeveel het is per kilo(meestal de norm in dergelijke “laundry’s”, in de hotels betaal je per stuk).

Van nen bascule hebben die madammekes nog niet gehoord, er staat een prijs in ’t Thais per machien, maar daar begrijpen wij niks van, maar ze konkelfoezen wat en zeggen”120 Baht”,  in ’t Engels dat ze kunnen. Voor twee serieuze zakken vuile was kunnen we daar perfect mee leven. Morgen voor de zessen afhalen, maar da zal wel lukken…

Daarna terug naar ’t hotel, ne “Leo” tot mij laten komen, het zalige zwembad in en een paar baantjes getrokken, en daarna zijn we gaan eten.

Een klein restaurantje, 300 meter van ons hotel, waar geen kat zat, jawel ééntje, en een tweetal dames die op werk zaten te wachten.

Het had een tuintje met zicht op de rivier, dus we geven het een kans.

We bestellen eerst “springrolls”, dat hemmek geiren, en daarna allebei een “Thai red curry with chicken en coconut milk”, met rijst er bij voor mij.

We wachten een tijdje, en dan worden onze curry’s opgebracht. De springrolls, die nochtans bij de “appetizers” stonden, vinden hun weg niet direct naar onze tafel.

Zijn we in Azië of zijn we in Azië? We wachten efkes, en beginnen dan toch maar aan ons eten.

Het is weer verdomd lekker, en als we al een tijdje bezig zijn, komen zowaar onze loempiaatjes er aan…’t zal dus een dessert worden, da’s nekeer iets anders, niet?

Wel, de springrolls als achterafjes waren ook niet slecht.

Daarna wandelen we nog eens door de stad, de “night market” is reeds bijna opgekraamd, in een paar restaurantjes brandt er nog wel licht, en uit eentje daarvan weerklinkt Bob Marley zaliger, ons zeggende dat “everything will be allright”, en dat geloven we goed, want tot op heden is everything dik allright gebleken.

We keren terug, nog wat uurtjes slaap in te halen van vorige nacht, hoewel we nog steeds goed uitgerust blijven, maar eerst nog één en ander “neertokkelen”.

Morgen dus met “Tuktuk Joy” op de baan, de geschiedenis van het ooit machtige Siam gaan bekijken.

Slaapwel…             

     .